Tinhare

Morgenochtend vertrekken we weer van het eiland en gaan we nog een halve dag naar Salvador, voordat we naar huis vertrekken!

Het is een leuk eiland, maar we zijn niet te rouwig om weer verder te gaan.
Het relaxgedeelte is helaas niet geheel tot z´n recht gekomen, daar we elke ochtend om 7.00 gewekt werden door de bouwvakkers. Eerste dagen alleen met gehamer, dat in de verte nog iets gezelligs van percussie kan hebben, maar waarschijnlijk waren er wat locals langer met vakantie en nu is het al twee dagen boren en met electrische zagen boomstammen in plakjes snijden tot 17.00, wanneer het bijna donker is. (De stammen worden trouwens aangeleverd met wagens, zag ik vanochtend, dus die zijn er wel op het eiland!) Moet je maar niet in het laagseizoen op vakantie gaan... Men probeert hier wel dapper met ver opengedraaide volumeknop van de radio de bouwherrie te overstijgen, maar de geluiden gaan meer gelijk naast elkaar op. Daarnaast zitten we naast de landingsbaan van een klein vliegveldje, dus ik heb het vermoeden dat ik niet vaak genoeg aan het reisbureau kenbaar heb gemaakt dat ik een plekje zocht aan het einde van de reis om lekker bij te slapen.
Maargoed, inmiddels is het motto: uitrusten doe je thuis hebben en nu hebben we hier van alles ondernomen!

We hebben een flinke dagexcursie gemaakt en met een boot verschillende plekken in de buurt aangedaan.
Gesnorkeld in laag water en wat gekleurde visjes gespot, bij eb in een lagune 2 km buiten de kust bij een bootbar vers gevangen gekookte schelpjes besteld en opgegeten met zelf meegebrachte gekoelde wijn (nog uit het vliegtuig, wees altijd voorbereid! ;)) Daarna werden we gedropt bij een groot commercieel strandrestaurant, waar Lennart volgens mij alleen maar mini-bikinis heeft zitten tellen. Het was ook nog de bedoeling om een hike te doen door een mooi stukje regenwoud, maar doordat het Portugees soms toch totaal niet op Spaans lijkt, hebben we die cue helaas gemist. ;)

Verder hebben we het oudste kerkje van Brazilie bezocht op een ander eiland, ook weer met van die mooie azulo´s.
Daar hebben we bij het gezamelijk huren van een gids heel leuke mensen ontmoet, waaronder twee jonge Brazilianen die toevallig Engelse les gaven en zij vertaalden de informatie van de gids voor ons. Wat een verademing om weer in volledige zinnen met mensen te kunnen communiceren!

We zijn een paar dagen met ze opgetrokken, totdat zij weer terug naar het vaste land moesten. Heel hartelijke en enthousiaste mensen, waarvan we veel hebben meegekregen over de historie, verhoudingen en waarden in de verschillende gebieden en het eten en drinken in dit land. Aan de kust is de tip niet te gaan voor al die mooie vissen die je tegenkomt, maar om stoofpotjes te bestellen. Al het andere moet je niet willen proberen, want dat wordt minimaal net zo lang gekookt; daar waren we idd al achter gekomen. ;)

Op het eiland was er´s avonds een dorpsfeest voor de locals en dat hebben we geheel ondergaan. Langs de kant stalletjes vol exotisch fruit met daarachter wat sterke drank, waarmee de meest lekkere en rare (vodka, aarbei, cashewfruit) cocktails worden gemaakt en die we moesten proberen. We hebben gedanst in de regen, nadat de band 3,5 uur later dan gepland toch nog begon na een speciale kerkdienst een paar meter van het pleintje af. Andere meisjes die we van de bootexcursie kenden hebben een cd voor ons gevangen van de zangeres die optrad en Lennart heeft een van hen op haar verzoek gefotografeerd toen ze op het podium werd uitgenodigd om te dansen. We stonden vooraan bij het podium en er waren beveiligers die ons beschermden tegen vooral het wilde dansen van de mannelijke locals.

Ongelovelijk hoe al die lichamen van mannen en vrouwen totaal opgingen in de percussie, de Afrikaanse roots zijn hier duidelijk terug te vinden en wij en de mensen van omgeving Rio, die meer van de salsa waren, vielen qua dansstijl en uiterlijk toch behoorlijk uit de toon. Bij het podium zaten we redelijk safe, maar Lennart merkte dat de sfeer naarmate de nacht vorderde minder aangenaam voor hem was als hij drank of sigaretten ging halen, dus voor het einde van het feest hebben we besloten terug naar de pousada te wandelen en dat was ook nog een aardige oefening in het donker.

Met paard en wagen zijn we gisteren over het strand naar het 4e en 5e strandje gegaan; de stranden worden steeds mooier, maar deze liggen helaas een uurtje lopen verder weg en terug door het water waden is iets te pittig. Wel heerlijk rustig daar.

Verder willen we misschien nog aan whalewatching gaan doen, maar eerst eens vragen hoeveel men er daadwerkelijk gezien heeft deze week ;) en even afwachten wat het weer gaat doen. Gisteravond was er ineens zware storm met regen, wel spannend als je goed binnen zit, maar op zee bij de Whitsundays hebben we al eens gemerkt dat dit niet zo´n succes is.

Morgen in Salvador krijgen we nog een avondrondleiding door het oudste gedeelte van de stad en dan is het zaterdag vroeg op om te starten met de terugreis. Tot gauw allemaal!

Praia do Forte -Tinhare

Vrijdag 4 september zijn we via oude wegen en een pontje op de Coconut Highway terecht gekomen, een prachtige route met moderne wegen tussen idd landschappen vol kokosnootbomen door. Na 5 uur rijden waren we aangekomen bij Praia do Forte.
Een kleinschalig vakantiedorp met twee heel kleine strandjes, maar wel veel gezelligheid door terrasjes op het strand en wat andere toeristen!
Donderdag t/m maandag zijn veel mensen vrij vanwege een aantal nationale feestdagen, we geloven dat het te maken heeft met e.o.a. heilige.
We hebben hier het landelijk bekende schildpaddenproject Tamar bezocht met als beschermvrouwe Gisele Bundchen.
Leuk om gezien te hebben, vooral de babyschildpadjes, zo klein! Er waren ook diverse soorten haaien die gevoederd werden, dus Lennart was ook gelukkig. ;)
Brazilie staat naast veel vleesrestaurants ook bekend om de sushi hadden we gehoord en gelezen, en s´avonds zijn we eens naar een Japans restaurant gegaan, maar met verse vis werd er helaas niet gewerkt. Zonde want er moet genoeg voorhanden zijn. We hebben al een paar keer onze stock loperamide aangesproken, it´s all part of the game.

De volgende ochtend zijn we om 5.30 vertrokken om op tijd de auto te kunnen inleveren op het vliegveld van Salvador. Hierbij hebben we het laatste stuk van de Coconut Highway meegenomen. Ook aan deze weg moeten weer prachtige strandjes liggen, maar er was niet genoeg tijd deze te bezoeken.
Vanaf het vliegveld hadden we een transfer naar de haven van Salvador. Een grote stad, met net als in Rio op de heuvels her en der Favela´s. Heel in de verte lijken ze op kleine authentieke dorpjes op de heuvels van bijv. Toscane, maar als je dichterbij komt, zie je dat het een vervallen boel is en sterk in contrast staat met de moderne gebouwen in de stad.

In de haven op een grote Catamaran gestapt die ons in 3 uur naar het eiland Tinhare heeft gevaren, waar we het langst van de gehele trip verblijven. Het uitzicht op Salvador is prachtig, langzaam ontwaar je vanaf het water de skyline met veel hoge gebouwen. Het doet heel in de verte zelfs aan Sydney denken met de ferry naar Manly. Daarna nog wat booreilanden gespot en vervolgens kwam het eiland in zicht. Op het achterdek was iedereen al behoorlijk lam; veel jonge Brazilianen die hier een mini-vakantie gingen vieren. Op het eiland is het enige vervoer een tractor en voor de bagage zijn er kruiwagens. Het was een chaotische boel, maar wel heel leuk om een vakantie-oord eens in volle glorie te zien.

Er zijn verschillende praia´s (stranden), de eerste is heel druk en het wordt vanzelf rustiger. Wij zitten op ongeveer 20/25 minuten lopen van het centrumpje bij een lekker rustig deel. De pousada zelf is nogal kaal en basic, maar we hebben al een mooi zwembad gevonden bij een andere. ;) Richting het centrum voelt het als een soort van Venetie met kleine trappetjes die bij vloed half of geheel onder water komen te staan. Bij eb zien de stranden er uit als waddenloopgebied en bij vloed (einde van de middag) kun je zo vanuit je hotel direct de zee in. Wil je dan naar de restaurants of barretjes, dan is dat een avontuur waar je elke keer meer behendig in wordt. Je moet wel uitkijken en iets dragen dat je tot je middel kunt opknopen, waarbij je je slippers in een hand en spullen als een camera in de andere hand dient te houden, want soms moet je door het water lopen en het kan opspatten tot aan je middel. Het is een soort van apenkooien met glibberige trappetjes, langs zandzakken of dwars door een restaurantje om verder te komen. Zo klim je richting wat hoger gelegen gebied, we hebben er wel lol in, maar vanavond zagen we een man bewusteloos (hopen we) in een kruiwagen worden afgevoerd, waarschijnlijk uitgegleden, geheel ongevaarlijk is het dus niet.

Sinds vandaag, we zitten hier nu drie nachten, zijn we echt ´in ons nopjes´ met onze kamer in het pousada. Een honymoon-waardige kamer voor het relaxgedeelte! Bij aankomst hadden we gehoopt op seaview in een leuke kamer, maar we werden ergens achterin geplant met als uitzicht half gebouwde nieuwbouw, waar nog aan gewerkt werd. Verder hadden we erg veel bezoek van insecten, flink lek geprikt door de muggen en rode mieren en duizendpoten die zich vooral graag tijdens het douchen lieten zien. Helaas was alles volgeboekt vanwege de nat. feestdagen, maar sinds vandaag hebben we met een flinke bijbetaling een superkamer weten te bemachtigen met prachtige seaview en, afkloppen, de insecten vinden het vooralsnog te hoog of te winderig. Op het balkon hangt een (schone) hangmat waarin het aangenaam vertoeven is en de vloer is zowel binnen als buiten van hout ipv hobbelig beton. Binnen een redelijk nieuw betegelde badkamer met nieuw ogende handdoeken en een douche die niet verkalkt is en goed warm water geeft! We zitten duidelijk op stand. :)

Penedo en Aracaju

We zijn woensdag iets te laat begonnen met rijden, waardoor we tijdens de schemering nog steeds reden.Wel prachtig om de zonsondergang te zien, terwijl het landschap aan je voorbij gaat en de vogels te horen, die eerst veel herrie maken om vervolgens stil te vallen. In het halfdonker langs savanne-achtig gebied gereden met af en toe een poel. Vervolgens hebben we in het donker, zeer waarschijnlijk, de rivier gevolgd, aangezien Penedo aan een rivier ligt. Her en der de weg gevraagd in steeds afgelegener gebied. Na een stuk door volkomen duisternis gereden te hebben, kwamen er weer lichtjes in zicht en konden we vrij snel ons hotel vinden, daar het het enige pand was met zes verdiepingen en een geruststellend grote lichtreclame had: San Francisco; de naam van de rivier.
Penedo is een leuk klein stadje uit de 17e eeuw met 50.000 inwoners en een aantal koloniale gebouwen. De Nederlanders hebben hier nog kort gezeten met prins Maurits, maar hun fort is verdwenen. Ons hotel zat vol houten panelen en had de grandeur van een stijlvol hotel uit de jaren ´60. Onderin heeft een bioscoop gezeten en op de tweede verdieping was een restaurant met groot terras. We hebben hier even wat gedronken en zijn vervolgens een rondje gaan lopen. Langs de rivier is wat bedrijvigheid met diverse kleine pontjes en een grotere autopont.
Er zijn terrasjes met locals en er hangt een gemoedelijk sfeertje. Wanneer je meer omhoog loopt, voel je je iets minder op je gemak vanwege wat rondhangende figuren, maar even later zagen we weer een bewaker, daar zijn er hier veel van, en liepen we weer iets rustiger richting hotel. Vanaf ons eigen balkon hadden we prima zicht over het stadje, de rivier en de achterkant van de kerk Nossa Senhora da Corrente en hebben we lang buiten gezeten en geluisterd naar de geluiden die omhoog stegen, terwijl we een fles bubbels uit de Hypermarche soldaat hebben gemaakt! . ;)

Donderdagochtend hebben we het kerkje bezocht waar we op uit keken met prachtige azulos en een altaar vol ornamenten en geschilderd houten panelen. Het mooiste kleine kerkje dat ik ooit gezien heb! Er werd tekst en uitleg gegeven over een verwijderd paneel; de ruimte hierachter had dienst gedaan als verbergplek voor slaven die in afwachting waren van hun vrijheidspapieren.
Met de autopont zijn we overgezet naar de andere kant, waar we eerst naar links zijn gereden en Carrapicho hebben aangedaan vanwege de potten die hier gemaakt worden. Inmiddels viel de regen met bakken uit de lucht, dus we zijn hier vluchtig doorheen gereden. Bij een aantal huisjes zag je mensen druk in de weer met potten kleien, maar we vonden ze niet mooi genoeg om ervoor te stoppen. ;)
We zijn vervolgens dezeflde weg teruggereden en langs de pont naar Aracaju gegaan; een stad met aan de buitenrant een lang stadsstrand met eindeloos veel moderne hotels.

We kwamen hier al vroeg aan en zijn op zoek gegaan naar een mooi uitzichtspunt boven in de stad waar gelunched kon worden, maar na veel vragen en mislukte pogingen en moe te worden van alle claxonerende taxichauffeurs die heel veel haast bleken te hebben, werd er snel koersgezet naar het hotel. Dit lag aan een drukke nieuwe weg buiten het centrum, aan de overkant hiervan op 20 minuten lopen zat een stadsstrand; zeer breed en diep, het kan dus wel! ;)
Hier had het trouwens helemaal niet geregend en was het ongelovelijk heet. Er waren een mensen op het strand en wat hangjongeren, maar alles zag er verder nogal verlaten uit met lege horecagelegenheden. In de Braziliaanse zomer moet het hier afgeladen zijn, maar nu krijg je in sommige plaatsjes soms toch een spooky beeld van al die verlaten gebieden met wat vage figuren die her en der rondhangen. Er was een man met een koelbox die biertjes verkocht, dus we hebben hier even gezeten en zijn vervolgens met een taxi het stadje in gegaan om wat rond te kijken. Waarschijnlijk wordt hier niet aan siesta gedaan, daar om 18.00 de boel overal dicht ging. Men raadde ons aan niet te veel alleen rond te lopen hier, dus we hebben vrij snel weer een taxi terug naar onze ´strip´ genomen. Je wordt hier wel vaak bang gemaakt, maar het advies is goed bedoeld. Niemand wil dat je eventueel iets overkomt en men zich daar verantwoordelijk voor moet voelen.
We hebben verschillende restaurantjes bekeken, maar het gebied zag er verlaten uit op wat meisjes na die op de straathoek die op de bus te wachten stonden, dachten we. Met nog wat supermarktproviand hebben we ons op het balkon aan de wegkant geinstalleerd en Lennart is later op de avond nog wat keer gewenkt door die meisjes met hard sissen, we zaten midden in het tippelgebied bleek...

Linha Verde - Maceio

Dinsdag een flink stuk gereden, zeker 6 uur.
Vanuit Porto Galinhas door allerlei kleine slaapplaatsjes gereden langs de groene kust.
Het echte Braziliaanse dorpsleven eens meegemaakt, wat een sfeertje.
Men ligt of zit rustig op een veranda of stoeltje, precies wat je eigenlijk moet doen met dit weer en er wordt vrolijk gezwaaid of advies gegeven met het volgen van de weg.

In onze self-drive map en ook in voorstudie van dit traject, kwam naar voren dat er idyllische strandjes of stranden die in de top 10 staan van mooiste stranden van Brazilie te zien zijn onderweg. In de praktijk heb je hier echter een auto met grote hoge wielen voor nodig en ons dappere kleine autootje trok het niet door modderige paden en wegomleidingen door diep rul zand.
Na twee frustrerende pogingen van bijna twee keer een uur, hebben we het maar opgegeven. De eindeloze heuvels vol suikerriet zijn ook prachtig en later in het traject zie je tussen de bomen door stukken zee, dus die kustlijn komt vanzelf in zicht. Tip voor mensen die deze kant op willen gaan; om een van de countless beaches with palmtrees on the way goed te zien is het beste advies om bij een grote pousada of duidelijk herkenbaar restaurant te stoppen; we zagen tijdens de tocht dat deze verbonden zijn met het strand, maar we zijn niet meer gestopt daar we niet te laat aan wilden komen.

Halverwege de tocht voorbij Japaratinga dachten we het strand op te rijden en op een doodlopende weg te zitten, maar na een stukje duingebied, lange zandpaden, klinkers en modder kwamen we uit bij een pontje dat ons de rivier overzette! Lennart vond het super om zo te crossen. Toch een Cameltrophymomentje. ;)

Aan het einde van de rit waren we weer hopeloos verdwaald. Gelukkig hadden we al gehoord van ons informatiepunt in Recife, dat iedereen hopeloos verdwaalt in Maceio en we gewoon borden naar de kust moesten aanhouden. Gouden tip. Flink hoge hotels volgen de kustlijn. Ook hier viel weer op dat het strand zeer smal was, is het de global warming? In de zomer is dit een zeer levendige plaats met veel restaurantjes en barretjes. Deze waren nu grotendeels gesloten, dus we hebben ons achter een computer geinstalleerd.

De volgende ochtend op tijd op en met een taxi naar de Mercado Municipal; deze stond in onze gids vermeld als een bezoek waard. De receptionist en taxichauffeur wilden ons naar de nijverheidsmarkt sturen, ze begrepen niet zo goed wat we op de normale markt wilden. ;) Idd goed om gezien te hebben; alle bedrijvigheid met stalletjes en kopers. Hier krijg je een beeld van het normale leven. Het was nogal slecht weer, dus mooi meegenomen dat het overdekt was. Binnen in het schemerdonker een gigantische vleeshal, daarnaast vis en verderop kleding en kruiden. Richting electrische attributen zijn we toch gekeerd, daar het hier erg armoedig werd en we nogal uit de toon vielen. Deze afdeling bevond zich buiten. Lennart spotte een man die eten uit de vuilnisbak at en langs het spoor stonden zeer krottige stalletjes/huisjes omringd door rondslingerend vuil.
Het was niet zo kleurrijk als de Bazar in Istanbul of de Souk in Marrakech. Het later bezochtte nijverheidsmarktje was aardig, maar niet speciaal, Er werden veel grote rieten kastjes en manden aangeboden en hier een daar een ingelijste opgezette koeien -of lamskop; als souvenir naar Nederland niet zo geschikt. ;)

Terug in het hotel hebben we de auto gepakt voor de rit naar Penedo. Eerst zijn we nog in de stad langs een groot winkelcentrum gereden waar een moderne Hypermarche in zat en hebben we hier wat eten en drinken ingeslagen. Ook kwamen we bij een soort Makro uit waar we even hebben rondgekeken. De meeste waar bestond uit veel gek zingende en pratende Halloweenpoppen en daarnaast werd er bizar grote kerstversiering/verlichting aangeboden?! We hadden bijna een skeletje gekocht dat Thriller zong, maar als je alle poppen tegelijkertijd aanzette, klonk deze versie redelijk vals (voor de goede orde; wij waren het niet die alle poppen hadden geactiveerd!).

Vervolgens ipv naar de boulevard te rijden en deze af te rijden, een afslag gemist en in het arme deel van Maceio terecht gekomen. Rijen krottenhuizen langs de weg en paarden die in plantsoen stonden geparkeerd en daar lekker aan het grazen waren. De Favela´s in Rio lijken er luxe bij. Nog een inval met militaire politie gezien en toen over een brug bij een rivier weer de Linha Verde route opgepakt. Wat een contrasten.

---

De kippenhaven

Het is nu 21.10 dinsdag 1 september en we zijn in Maceio gearriveerd na een pittig dagje rijden.
Lennart is geheel in zijn element en zit hier naast me met een big smile op z´n gezicht; voor het eerst sinds een week zit hij weer achter een computer en hij heeft de eerste passwords van vorige gebruikers op zijn computer al gehacked en de timer van de betaalde internetconnectie stilgezet (wat onbeperkt gratis internet voor de rest van de avond betekent).
Waar een mens al niet gelukkig van wordt.

Zondagochtend de auto en een self-drive -informatiepakket ontvangen. We zijn geholpen door een aardige Nederlandse jongen die door de liefde al weer vijf jaar in Recife woonde.
De eerste dag begon lekker rustig met een dik uur rijden. We waren al de nodige slechte wegen gewend met gaten in de weg van Cuba, maar hier zijn de gaten in grotere getale aanwezig, afgewisseld met speedbumps van gerust 30 cm, honden, kippen en kalkoenen, kortom zeer avontuurlijk allemaal. De rit voerde naar Porto Galinhas (de kippenhaven). Deze naam vindt haar oorsprong in het aankomen van ladingen slaven uit Angola , maar daar is niets meer van terug te vinden. Wel vindt je in alle soorten en maten kippen gehouwen uit palmbomen en ook de telefooncellen hebben de vorm van een kip, supercamp!

Na in paniek vier keer de plaats door te hebben gereden, vonden we buiten het toeristenoord ons onderkomen, klein en fijn. Porto Galinhas is ook het toeristenoord voor de Brazilianen zelf, maar aangezien het nu winter is, is het nogal rustig. De stranden zijn helaas niet meer wat ze geweest moeten zijn, doordat ze grotendeels zijn weggeslagen. Bij wat duurdere resorts zagen we opgespoten zand, maar bij ons was de trap naar het strand weggeslagen en lagen er zandzakken om verdere verzakking tegen te gaan. De zee bleek ook een te heftige stroming te hebben om in te zwemmen. s´Avonds zijn we met een busje naar het centrum gegaan waar we weer een churrascaria hebben aangedaan, maar die in Rio is nog niet geevenaard.

De volgende dag hebben we een buggy-excursie geboekt. Het ideale vervoersmiddel op deze wegen! We zijn langs diverse stranden en door palmenbossen gereden. Ook hebben we in een ´natuurlijk zwembad´ ( een door rotsen afgeschermd gebied van de zee) gezwommen. Bij het laatste strandje hebben we een soort van gondeltochtje op een plat houten bootje gemaakt langs een meer dat uitkwam in zee en waar zeepaardjes huisden. Deze werden voor ons opgesnorkeld en in een pot tentoongesteld. Daarna zijn we met het bootje nog een stukje het ernaast gelegen mangrove-gebied in gevaren en Lennart was daarna gaar van de hitte. s´Avonds is hij nog even meegegaan het centrum in, maar daarna is hij snel zijn bedje in gedoken. Als diner heb ik de lokale snacktent opgezocht en pannenkoek met kaas op een stokje gegeten. Het is lekkerder dan je denkt. ;)

Vervolg Ilha Grande - Recife

Met een lome veerboot aangekomen en in het donker over het strand naar het verst verlichte tentje gelopen. Een hostel met bbq en live muziek met vnl island-reggae was de beloning. Na enkele alcoholische versnaperingen wilden zelfs gasten en residents de gitaar en microfoon wel oppakken. Lennart vond de versie I like ... van sir Mixalot het meest geslaagd en toepasselijk door een wat oudere en redelijk kale gast. Heerlijk gegeten en gedronken en op de kamer nog een fles Prosseco soldaat gemaakt, die was neergezet voor onze Honymoon!

De volgende ochtend met een bootje naar Lopes Mendes gevaren; het mooiste strand van het eiland en dit kunnen we volledig beamen. Met een mini-hike door een stukje woud kom je hier terecht. Perfect zand, breed strand, goede golven en geen onverwachte zaken onder water. Ondertussen zie je, met een beetje geluk, kolibries, een eekhoorn, miko´s (aapjes) en exotische vogeltjes met rode kopjes die elkaar om nog onverklaarbare reden van een takje afduwden en vervolgens achteraan weer aanschoven om dit ritueel te herhalen onder luid gekwetter.

We denken dat Lennart door het herhaaldelijk op deze dag roepen van:¨Een echte man gebruikt geen zonnebrand¨ een lichte zonnesteek heeft opgelopen. Inmiddels gaat het gelukkig weer goed.

s´Avonds heeft Lennart in een restaurant de Pizzahemel ontdekt, verwarrend want genaamd ¨Marbella¨en de rest van de avond kwamen er alleen nog buh´s en ohh´s voorbij; wat duidt op voldoende pizza voor de rest van ons verblijf hier.

Zaterdag op tijd op en een flinke reis gemaakt. Eerst weer met de veerboot terug naar het vasteland ( snellere boten werden aangeboden, maar net als met Oerol is de langzame boot toch het leukst). Vervolgens dezelfde route terug met een transfer naar Rio, ditmaal totaal anders beleefd daar gieren blijkbaar niet van mooi weer houden en de Favela´s er stukken vrolijker uitzagen qua kleur en er mensen liepen, zaten en fietsten. Daarna met het vliegtuig op naar Recife; een vlucht van ongeveer drie uur. Hier kwamen we begin van de avond aan.
De stad ziet er nogal rommelig uit en waar we werden gedropt in het hotel kregen we het advies alleen naar de hoek van de straat te gaan om wat te eten en drinken, verder vond men het te onveilig.
Toevallig zat er op de ene hoek net een restaurantje waar vis geserveerd werd en op de andere hoek bleek een barretje te zijn vol vrolijk dansende mensen en live muziek, dus we hebben ons prima vermaakt. Op tijd naar bed gegaan, want de volgende dag begon ons tweede traject per huurauto genaamd: ¨Langs kokospalmen en vissersdorpjes¨.

Paradijs gevonden!

Ilha Grande ligt op drie uur rijden en anderhalf uur varen van Rio.
Een prachtige route over land en zee, die leidt naar een klein paradijsje.
Richting het eiland zijn er talloze andere dichtbegroeide groene eilandjes te zien, en het weer is totaal omgeslagen; blauwe luchten, helder zicht!
Langs het strand zijn verschillende restaurantjes te vinden en er zijn diverse vaarexcursies te boeken naar een ander mooi plekje op of nabij het eiland.
In de tuin van onze poussada vliegen kolibries; een nieuwe fixatie, te gekke beestjes om te zien!

It was at the Copa

We zijn nu bijna 1 week in Brazilie.
Afgelopen dinsdagochtend aangekomen in Rio. De heenweg van het vliegveld naar de stad was totaal anders gekleurd dan de terugweg. We hadden de eerste paar dagen nogal treurig weer en s´ochtends vroeg reden we stapvoets met een transfer in de file naar de Copacobana. Langs de snelweg zag je door de dichte mist veel ´skeletten´van grote lege billboardhouders met daarop gieren. Magisch was wel bij goed turen en een moment zonder dikke mist het beeld van Corcovado (Het Christusbeeld) in de verte op de berg. Nadat je onder deze berg in een tunnel van drie kilometer aan de andere kant gekomen bent, zie je aan alle kanten de Favela´s die de stad rijk is. Dit zijn de sloppenwijken. De huizen zijn wel van beton en er is ook electriciteit, maar verder kan er nog veel aan verbeterd worden.

Onze chauffeur gaf aan dat bij goed weer de Copacobana afgeladen is, maar dat het nu wat rustiger zou zijn. Ons hotelletje zat een paar blokken van het beroemde strand af. Omdat het toch regende, hebben we eerst wat bijgeslapen en zijn daarna het dak opgegaan. Het uitzicht vanaf de kamer was een blinde muur een meter verderop, maar op het dak was ons, in Sydneystijl, een zwembad met sauna en uitzicht over de stad beloofd. :) Van daar af hadden we idd super uitzicht over de stad en tussen de wolken door steeds weer als een openbaring het Jezusbeeld.
Helaas was het de laatste dag van ons verblijf in de ochtend pas goed weer, dus op het dak hebben we niet gezwommen, maar we zijn de laatste ochtend wel nog snel even drie kwartier op het strand van Copacobana gaan liggen!

De eerste dag zijn we het hele strand afgewandeld, een prachtig strand, maar met dit weer idd uitgestorven. We hebben het Army history museum met fort bezocht vanaf waar we een prachtig zicht hadden op de gehele baai van het beroemde stukje strand. En hier was een mooi terras te vinden; bij het strand komt dat misschien pas in het hoogseizoen. Het fort was (nog) deels ingericht zoals gebruikt en deels intact met mooie gietijzeren ornamenten. Er was een routing te volgen van hoe de hulzen van de kogels gevuld werden met het oorspronkelijke vervoerssysteem, de operatiekamer, slaapvertrekken, de douches, het headquarter met kaarten en bootjes; je kreeg een goed beeld van hoe men daar leefde en werkte, spannende tijden. Net als bij West Point waren er in het museum veldslagen en strategieen uitgebeeld, wel iets kleinschaliger, maar zeer uitgebreid.

s´Avonds met de metro richting centrum gegaan. Toch wat op onze hoede door alle waarschuwingen die je krijgt ivm de hoge criminaliteit in de stad, zijn we vroeg wat gaan eten en op tijd weer naar het hotel gereden met een taxi.

De volgende ochtend vroeg op en met de metro naar een hoger gelegen wijk gereden om daar de tramrit van ons leven mee te maken. Een heel oud barrel uit 1896, waarmee je over een oud aquaduct naar de wijk Santa Teresa rijdt. In Lissabon heb je ook dit soort oude trammetjes en leuke trajectjes, maar deze rit was wat langer en zeker avontuurlijker. In de ANWB-gids stond dat er in deze wijk wat kunstwinkeltjes te vinden waren, maar die zijn of goed verstopt of nog niet open in de ochtend. Prettig loslopen is er niet bij, aangezien je toch her en der huisjes hebt die er zeer armoedig uitzien en er verder geen toeristen te zien zijn. We gingen op zoek naar het museum Characa do Ceu en kwamen een vriendelijke dame tegen die ons de weg wees en hier vlakbij in de buurt woonde, wat weer duidelijk een betere buurt was. We hoopten een beetje op een soort van Gulbenkian Museum als in Lissabon met een verzameling mooie meubels en schilderijen, maar de foto´s bij het museum lieten karige koloniale stijlkamers zien en aangezien het nog een uur duurde voor het museum openging, hebben we dit maar gelaten voor wat het was. Hier vlakbij ligt een treurig omhulsel van wat ooit een herenhuis was, waar een aristocratendame belangrijke salons organiseerde. Van die sfeer is niets meer terug te vinden, maar als je de nieuwe trappen opgaat, krijg je als goedmakertje een mooi uitzicht over de stad.
Naar Rio ga je niet voor de cultuur hadden we al gelezen. ;)

Het Christusbeeld wilden we ondanks het knuddeweer toch bezoeken, want wanneer kom je weer in Rio?!
Op eigen gelegenheid is dit een kostbare gang met veel onderhandelen; weer een stukje met de tram, de bus, een dure illegale taxi, een monopoliebusje voor het laatste stuk en dan kun je de trappen op. Na het bereiken van de top, kregen we een soort van deja-vu als bij de ksie-niks route; we zagen werkelijk helemaal niets! Het beeld niet en het uitzicht niet. Uit joligheid maar een klein beeldje gekocht en dat ter plaatse gefotografeerd. Een paar keer trok de mist wat op en zag je toch de contouren van Jezus, maar echt duidelijk is hij niet aan ons verschenen.
Vervolgens nog meer betaald voor een taxi om ons in het centrum af te zetten, waarbij we weer door wat armoedige wijken zijn heengereden.
In het centrum een bazaar en de grootste kerk van Rio bezocht, geinspireerd op de St Pieter in Rome, maar binnen was het slecht verlicht en er ligt geen mooi plein omheen, alleen heel veel druk verkeer, wat het geheel niet echt tot zijn recht laat komen.

De wijk Lapa nog even ingeweest; hier swingt het s´avonds laat met muziek, maar daarvoor moet het echt laat zijn en dat vonden we toch te tricky. Overdag is het hier ook wat verlaten.
Het plein Floriano ligt bij een prachtig theater met een paar Frans aandoende terrasjes aan de ene kant en aan de andere kant een mooie lijn wolkenkrabbers, we voelden ons hier erg op ons gemak. Met de metro en de bus vervolgens naar het strand van Ipanema gegaan; hier wonen duidelijk de mensen met wat meer geld, nadat we de wijk wat dieper ingegaan waren, hier ook een terrasje gevonden en lekker gezeten met een caiparinha (erg sterk worden ze hier gemaakt!). s´Avonds naar een churrascaria in de buurt gegaan alle soorten vlees geproefd. Op de terugweg door drukke straten gelopen met veel verkeer, Rio heeft plekken waar het een levendige drukke stad is, het is uniek dat de stranden zo dichtbij liggen en zo schoon zijn, maar verder is het een vieze stad met veel armoe en hebben we nog niet de plekjes kunnen ontdekken waar het goed vertoeven is.

Op naar Ilha Grande!

Greetz from Brasil!

Bom dia!

Zo leef je een halve dag in de toekomst aan de ene kant van de wereld en nu zijn we vijf uur teruggeworpen in de tijd! ;) In NL ligt iedereen al te slapen, Lennart voelt zich vandaag niet zo lekker; een goed moment om de blog weer eens nieuw leven in te blazen!