Tinhare

Morgenochtend vertrekken we weer van het eiland en gaan we nog een halve dag naar Salvador, voordat we naar huis vertrekken!

Het is een leuk eiland, maar we zijn niet te rouwig om weer verder te gaan.
Het relaxgedeelte is helaas niet geheel tot z´n recht gekomen, daar we elke ochtend om 7.00 gewekt werden door de bouwvakkers. Eerste dagen alleen met gehamer, dat in de verte nog iets gezelligs van percussie kan hebben, maar waarschijnlijk waren er wat locals langer met vakantie en nu is het al twee dagen boren en met electrische zagen boomstammen in plakjes snijden tot 17.00, wanneer het bijna donker is. (De stammen worden trouwens aangeleverd met wagens, zag ik vanochtend, dus die zijn er wel op het eiland!) Moet je maar niet in het laagseizoen op vakantie gaan... Men probeert hier wel dapper met ver opengedraaide volumeknop van de radio de bouwherrie te overstijgen, maar de geluiden gaan meer gelijk naast elkaar op. Daarnaast zitten we naast de landingsbaan van een klein vliegveldje, dus ik heb het vermoeden dat ik niet vaak genoeg aan het reisbureau kenbaar heb gemaakt dat ik een plekje zocht aan het einde van de reis om lekker bij te slapen.
Maargoed, inmiddels is het motto: uitrusten doe je thuis hebben en nu hebben we hier van alles ondernomen!

We hebben een flinke dagexcursie gemaakt en met een boot verschillende plekken in de buurt aangedaan.
Gesnorkeld in laag water en wat gekleurde visjes gespot, bij eb in een lagune 2 km buiten de kust bij een bootbar vers gevangen gekookte schelpjes besteld en opgegeten met zelf meegebrachte gekoelde wijn (nog uit het vliegtuig, wees altijd voorbereid! ;)) Daarna werden we gedropt bij een groot commercieel strandrestaurant, waar Lennart volgens mij alleen maar mini-bikinis heeft zitten tellen. Het was ook nog de bedoeling om een hike te doen door een mooi stukje regenwoud, maar doordat het Portugees soms toch totaal niet op Spaans lijkt, hebben we die cue helaas gemist. ;)

Verder hebben we het oudste kerkje van Brazilie bezocht op een ander eiland, ook weer met van die mooie azulo´s.
Daar hebben we bij het gezamelijk huren van een gids heel leuke mensen ontmoet, waaronder twee jonge Brazilianen die toevallig Engelse les gaven en zij vertaalden de informatie van de gids voor ons. Wat een verademing om weer in volledige zinnen met mensen te kunnen communiceren!

We zijn een paar dagen met ze opgetrokken, totdat zij weer terug naar het vaste land moesten. Heel hartelijke en enthousiaste mensen, waarvan we veel hebben meegekregen over de historie, verhoudingen en waarden in de verschillende gebieden en het eten en drinken in dit land. Aan de kust is de tip niet te gaan voor al die mooie vissen die je tegenkomt, maar om stoofpotjes te bestellen. Al het andere moet je niet willen proberen, want dat wordt minimaal net zo lang gekookt; daar waren we idd al achter gekomen. ;)

Op het eiland was er´s avonds een dorpsfeest voor de locals en dat hebben we geheel ondergaan. Langs de kant stalletjes vol exotisch fruit met daarachter wat sterke drank, waarmee de meest lekkere en rare (vodka, aarbei, cashewfruit) cocktails worden gemaakt en die we moesten proberen. We hebben gedanst in de regen, nadat de band 3,5 uur later dan gepland toch nog begon na een speciale kerkdienst een paar meter van het pleintje af. Andere meisjes die we van de bootexcursie kenden hebben een cd voor ons gevangen van de zangeres die optrad en Lennart heeft een van hen op haar verzoek gefotografeerd toen ze op het podium werd uitgenodigd om te dansen. We stonden vooraan bij het podium en er waren beveiligers die ons beschermden tegen vooral het wilde dansen van de mannelijke locals.

Ongelovelijk hoe al die lichamen van mannen en vrouwen totaal opgingen in de percussie, de Afrikaanse roots zijn hier duidelijk terug te vinden en wij en de mensen van omgeving Rio, die meer van de salsa waren, vielen qua dansstijl en uiterlijk toch behoorlijk uit de toon. Bij het podium zaten we redelijk safe, maar Lennart merkte dat de sfeer naarmate de nacht vorderde minder aangenaam voor hem was als hij drank of sigaretten ging halen, dus voor het einde van het feest hebben we besloten terug naar de pousada te wandelen en dat was ook nog een aardige oefening in het donker.

Met paard en wagen zijn we gisteren over het strand naar het 4e en 5e strandje gegaan; de stranden worden steeds mooier, maar deze liggen helaas een uurtje lopen verder weg en terug door het water waden is iets te pittig. Wel heerlijk rustig daar.

Verder willen we misschien nog aan whalewatching gaan doen, maar eerst eens vragen hoeveel men er daadwerkelijk gezien heeft deze week ;) en even afwachten wat het weer gaat doen. Gisteravond was er ineens zware storm met regen, wel spannend als je goed binnen zit, maar op zee bij de Whitsundays hebben we al eens gemerkt dat dit niet zo´n succes is.

Morgen in Salvador krijgen we nog een avondrondleiding door het oudste gedeelte van de stad en dan is het zaterdag vroeg op om te starten met de terugreis. Tot gauw allemaal!

Praia do Forte -Tinhare

Vrijdag 4 september zijn we via oude wegen en een pontje op de Coconut Highway terecht gekomen, een prachtige route met moderne wegen tussen idd landschappen vol kokosnootbomen door. Na 5 uur rijden waren we aangekomen bij Praia do Forte.
Een kleinschalig vakantiedorp met twee heel kleine strandjes, maar wel veel gezelligheid door terrasjes op het strand en wat andere toeristen!
Donderdag t/m maandag zijn veel mensen vrij vanwege een aantal nationale feestdagen, we geloven dat het te maken heeft met e.o.a. heilige.
We hebben hier het landelijk bekende schildpaddenproject Tamar bezocht met als beschermvrouwe Gisele Bundchen.
Leuk om gezien te hebben, vooral de babyschildpadjes, zo klein! Er waren ook diverse soorten haaien die gevoederd werden, dus Lennart was ook gelukkig. ;)
Brazilie staat naast veel vleesrestaurants ook bekend om de sushi hadden we gehoord en gelezen, en s´avonds zijn we eens naar een Japans restaurant gegaan, maar met verse vis werd er helaas niet gewerkt. Zonde want er moet genoeg voorhanden zijn. We hebben al een paar keer onze stock loperamide aangesproken, it´s all part of the game.

De volgende ochtend zijn we om 5.30 vertrokken om op tijd de auto te kunnen inleveren op het vliegveld van Salvador. Hierbij hebben we het laatste stuk van de Coconut Highway meegenomen. Ook aan deze weg moeten weer prachtige strandjes liggen, maar er was niet genoeg tijd deze te bezoeken.
Vanaf het vliegveld hadden we een transfer naar de haven van Salvador. Een grote stad, met net als in Rio op de heuvels her en der Favela´s. Heel in de verte lijken ze op kleine authentieke dorpjes op de heuvels van bijv. Toscane, maar als je dichterbij komt, zie je dat het een vervallen boel is en sterk in contrast staat met de moderne gebouwen in de stad.

In de haven op een grote Catamaran gestapt die ons in 3 uur naar het eiland Tinhare heeft gevaren, waar we het langst van de gehele trip verblijven. Het uitzicht op Salvador is prachtig, langzaam ontwaar je vanaf het water de skyline met veel hoge gebouwen. Het doet heel in de verte zelfs aan Sydney denken met de ferry naar Manly. Daarna nog wat booreilanden gespot en vervolgens kwam het eiland in zicht. Op het achterdek was iedereen al behoorlijk lam; veel jonge Brazilianen die hier een mini-vakantie gingen vieren. Op het eiland is het enige vervoer een tractor en voor de bagage zijn er kruiwagens. Het was een chaotische boel, maar wel heel leuk om een vakantie-oord eens in volle glorie te zien.

Er zijn verschillende praia´s (stranden), de eerste is heel druk en het wordt vanzelf rustiger. Wij zitten op ongeveer 20/25 minuten lopen van het centrumpje bij een lekker rustig deel. De pousada zelf is nogal kaal en basic, maar we hebben al een mooi zwembad gevonden bij een andere. ;) Richting het centrum voelt het als een soort van Venetie met kleine trappetjes die bij vloed half of geheel onder water komen te staan. Bij eb zien de stranden er uit als waddenloopgebied en bij vloed (einde van de middag) kun je zo vanuit je hotel direct de zee in. Wil je dan naar de restaurants of barretjes, dan is dat een avontuur waar je elke keer meer behendig in wordt. Je moet wel uitkijken en iets dragen dat je tot je middel kunt opknopen, waarbij je je slippers in een hand en spullen als een camera in de andere hand dient te houden, want soms moet je door het water lopen en het kan opspatten tot aan je middel. Het is een soort van apenkooien met glibberige trappetjes, langs zandzakken of dwars door een restaurantje om verder te komen. Zo klim je richting wat hoger gelegen gebied, we hebben er wel lol in, maar vanavond zagen we een man bewusteloos (hopen we) in een kruiwagen worden afgevoerd, waarschijnlijk uitgegleden, geheel ongevaarlijk is het dus niet.

Sinds vandaag, we zitten hier nu drie nachten, zijn we echt ´in ons nopjes´ met onze kamer in het pousada. Een honymoon-waardige kamer voor het relaxgedeelte! Bij aankomst hadden we gehoopt op seaview in een leuke kamer, maar we werden ergens achterin geplant met als uitzicht half gebouwde nieuwbouw, waar nog aan gewerkt werd. Verder hadden we erg veel bezoek van insecten, flink lek geprikt door de muggen en rode mieren en duizendpoten die zich vooral graag tijdens het douchen lieten zien. Helaas was alles volgeboekt vanwege de nat. feestdagen, maar sinds vandaag hebben we met een flinke bijbetaling een superkamer weten te bemachtigen met prachtige seaview en, afkloppen, de insecten vinden het vooralsnog te hoog of te winderig. Op het balkon hangt een (schone) hangmat waarin het aangenaam vertoeven is en de vloer is zowel binnen als buiten van hout ipv hobbelig beton. Binnen een redelijk nieuw betegelde badkamer met nieuw ogende handdoeken en een douche die niet verkalkt is en goed warm water geeft! We zitten duidelijk op stand. :)

Penedo en Aracaju

We zijn woensdag iets te laat begonnen met rijden, waardoor we tijdens de schemering nog steeds reden.Wel prachtig om de zonsondergang te zien, terwijl het landschap aan je voorbij gaat en de vogels te horen, die eerst veel herrie maken om vervolgens stil te vallen. In het halfdonker langs savanne-achtig gebied gereden met af en toe een poel. Vervolgens hebben we in het donker, zeer waarschijnlijk, de rivier gevolgd, aangezien Penedo aan een rivier ligt. Her en der de weg gevraagd in steeds afgelegener gebied. Na een stuk door volkomen duisternis gereden te hebben, kwamen er weer lichtjes in zicht en konden we vrij snel ons hotel vinden, daar het het enige pand was met zes verdiepingen en een geruststellend grote lichtreclame had: San Francisco; de naam van de rivier.
Penedo is een leuk klein stadje uit de 17e eeuw met 50.000 inwoners en een aantal koloniale gebouwen. De Nederlanders hebben hier nog kort gezeten met prins Maurits, maar hun fort is verdwenen. Ons hotel zat vol houten panelen en had de grandeur van een stijlvol hotel uit de jaren ´60. Onderin heeft een bioscoop gezeten en op de tweede verdieping was een restaurant met groot terras. We hebben hier even wat gedronken en zijn vervolgens een rondje gaan lopen. Langs de rivier is wat bedrijvigheid met diverse kleine pontjes en een grotere autopont.
Er zijn terrasjes met locals en er hangt een gemoedelijk sfeertje. Wanneer je meer omhoog loopt, voel je je iets minder op je gemak vanwege wat rondhangende figuren, maar even later zagen we weer een bewaker, daar zijn er hier veel van, en liepen we weer iets rustiger richting hotel. Vanaf ons eigen balkon hadden we prima zicht over het stadje, de rivier en de achterkant van de kerk Nossa Senhora da Corrente en hebben we lang buiten gezeten en geluisterd naar de geluiden die omhoog stegen, terwijl we een fles bubbels uit de Hypermarche soldaat hebben gemaakt! . ;)

Donderdagochtend hebben we het kerkje bezocht waar we op uit keken met prachtige azulos en een altaar vol ornamenten en geschilderd houten panelen. Het mooiste kleine kerkje dat ik ooit gezien heb! Er werd tekst en uitleg gegeven over een verwijderd paneel; de ruimte hierachter had dienst gedaan als verbergplek voor slaven die in afwachting waren van hun vrijheidspapieren.
Met de autopont zijn we overgezet naar de andere kant, waar we eerst naar links zijn gereden en Carrapicho hebben aangedaan vanwege de potten die hier gemaakt worden. Inmiddels viel de regen met bakken uit de lucht, dus we zijn hier vluchtig doorheen gereden. Bij een aantal huisjes zag je mensen druk in de weer met potten kleien, maar we vonden ze niet mooi genoeg om ervoor te stoppen. ;)
We zijn vervolgens dezeflde weg teruggereden en langs de pont naar Aracaju gegaan; een stad met aan de buitenrant een lang stadsstrand met eindeloos veel moderne hotels.

We kwamen hier al vroeg aan en zijn op zoek gegaan naar een mooi uitzichtspunt boven in de stad waar gelunched kon worden, maar na veel vragen en mislukte pogingen en moe te worden van alle claxonerende taxichauffeurs die heel veel haast bleken te hebben, werd er snel koersgezet naar het hotel. Dit lag aan een drukke nieuwe weg buiten het centrum, aan de overkant hiervan op 20 minuten lopen zat een stadsstrand; zeer breed en diep, het kan dus wel! ;)
Hier had het trouwens helemaal niet geregend en was het ongelovelijk heet. Er waren een mensen op het strand en wat hangjongeren, maar alles zag er verder nogal verlaten uit met lege horecagelegenheden. In de Braziliaanse zomer moet het hier afgeladen zijn, maar nu krijg je in sommige plaatsjes soms toch een spooky beeld van al die verlaten gebieden met wat vage figuren die her en der rondhangen. Er was een man met een koelbox die biertjes verkocht, dus we hebben hier even gezeten en zijn vervolgens met een taxi het stadje in gegaan om wat rond te kijken. Waarschijnlijk wordt hier niet aan siesta gedaan, daar om 18.00 de boel overal dicht ging. Men raadde ons aan niet te veel alleen rond te lopen hier, dus we hebben vrij snel weer een taxi terug naar onze ´strip´ genomen. Je wordt hier wel vaak bang gemaakt, maar het advies is goed bedoeld. Niemand wil dat je eventueel iets overkomt en men zich daar verantwoordelijk voor moet voelen.
We hebben verschillende restaurantjes bekeken, maar het gebied zag er verlaten uit op wat meisjes na die op de straathoek die op de bus te wachten stonden, dachten we. Met nog wat supermarktproviand hebben we ons op het balkon aan de wegkant geinstalleerd en Lennart is later op de avond nog wat keer gewenkt door die meisjes met hard sissen, we zaten midden in het tippelgebied bleek...

Linha Verde - Maceio

Dinsdag een flink stuk gereden, zeker 6 uur.
Vanuit Porto Galinhas door allerlei kleine slaapplaatsjes gereden langs de groene kust.
Het echte Braziliaanse dorpsleven eens meegemaakt, wat een sfeertje.
Men ligt of zit rustig op een veranda of stoeltje, precies wat je eigenlijk moet doen met dit weer en er wordt vrolijk gezwaaid of advies gegeven met het volgen van de weg.

In onze self-drive map en ook in voorstudie van dit traject, kwam naar voren dat er idyllische strandjes of stranden die in de top 10 staan van mooiste stranden van Brazilie te zien zijn onderweg. In de praktijk heb je hier echter een auto met grote hoge wielen voor nodig en ons dappere kleine autootje trok het niet door modderige paden en wegomleidingen door diep rul zand.
Na twee frustrerende pogingen van bijna twee keer een uur, hebben we het maar opgegeven. De eindeloze heuvels vol suikerriet zijn ook prachtig en later in het traject zie je tussen de bomen door stukken zee, dus die kustlijn komt vanzelf in zicht. Tip voor mensen die deze kant op willen gaan; om een van de countless beaches with palmtrees on the way goed te zien is het beste advies om bij een grote pousada of duidelijk herkenbaar restaurant te stoppen; we zagen tijdens de tocht dat deze verbonden zijn met het strand, maar we zijn niet meer gestopt daar we niet te laat aan wilden komen.

Halverwege de tocht voorbij Japaratinga dachten we het strand op te rijden en op een doodlopende weg te zitten, maar na een stukje duingebied, lange zandpaden, klinkers en modder kwamen we uit bij een pontje dat ons de rivier overzette! Lennart vond het super om zo te crossen. Toch een Cameltrophymomentje. ;)

Aan het einde van de rit waren we weer hopeloos verdwaald. Gelukkig hadden we al gehoord van ons informatiepunt in Recife, dat iedereen hopeloos verdwaalt in Maceio en we gewoon borden naar de kust moesten aanhouden. Gouden tip. Flink hoge hotels volgen de kustlijn. Ook hier viel weer op dat het strand zeer smal was, is het de global warming? In de zomer is dit een zeer levendige plaats met veel restaurantjes en barretjes. Deze waren nu grotendeels gesloten, dus we hebben ons achter een computer geinstalleerd.

De volgende ochtend op tijd op en met een taxi naar de Mercado Municipal; deze stond in onze gids vermeld als een bezoek waard. De receptionist en taxichauffeur wilden ons naar de nijverheidsmarkt sturen, ze begrepen niet zo goed wat we op de normale markt wilden. ;) Idd goed om gezien te hebben; alle bedrijvigheid met stalletjes en kopers. Hier krijg je een beeld van het normale leven. Het was nogal slecht weer, dus mooi meegenomen dat het overdekt was. Binnen in het schemerdonker een gigantische vleeshal, daarnaast vis en verderop kleding en kruiden. Richting electrische attributen zijn we toch gekeerd, daar het hier erg armoedig werd en we nogal uit de toon vielen. Deze afdeling bevond zich buiten. Lennart spotte een man die eten uit de vuilnisbak at en langs het spoor stonden zeer krottige stalletjes/huisjes omringd door rondslingerend vuil.
Het was niet zo kleurrijk als de Bazar in Istanbul of de Souk in Marrakech. Het later bezochtte nijverheidsmarktje was aardig, maar niet speciaal, Er werden veel grote rieten kastjes en manden aangeboden en hier een daar een ingelijste opgezette koeien -of lamskop; als souvenir naar Nederland niet zo geschikt. ;)

Terug in het hotel hebben we de auto gepakt voor de rit naar Penedo. Eerst zijn we nog in de stad langs een groot winkelcentrum gereden waar een moderne Hypermarche in zat en hebben we hier wat eten en drinken ingeslagen. Ook kwamen we bij een soort Makro uit waar we even hebben rondgekeken. De meeste waar bestond uit veel gek zingende en pratende Halloweenpoppen en daarnaast werd er bizar grote kerstversiering/verlichting aangeboden?! We hadden bijna een skeletje gekocht dat Thriller zong, maar als je alle poppen tegelijkertijd aanzette, klonk deze versie redelijk vals (voor de goede orde; wij waren het niet die alle poppen hadden geactiveerd!).

Vervolgens ipv naar de boulevard te rijden en deze af te rijden, een afslag gemist en in het arme deel van Maceio terecht gekomen. Rijen krottenhuizen langs de weg en paarden die in plantsoen stonden geparkeerd en daar lekker aan het grazen waren. De Favela´s in Rio lijken er luxe bij. Nog een inval met militaire politie gezien en toen over een brug bij een rivier weer de Linha Verde route opgepakt. Wat een contrasten.

---

De kippenhaven

Het is nu 21.10 dinsdag 1 september en we zijn in Maceio gearriveerd na een pittig dagje rijden.
Lennart is geheel in zijn element en zit hier naast me met een big smile op z´n gezicht; voor het eerst sinds een week zit hij weer achter een computer en hij heeft de eerste passwords van vorige gebruikers op zijn computer al gehacked en de timer van de betaalde internetconnectie stilgezet (wat onbeperkt gratis internet voor de rest van de avond betekent).
Waar een mens al niet gelukkig van wordt.

Zondagochtend de auto en een self-drive -informatiepakket ontvangen. We zijn geholpen door een aardige Nederlandse jongen die door de liefde al weer vijf jaar in Recife woonde.
De eerste dag begon lekker rustig met een dik uur rijden. We waren al de nodige slechte wegen gewend met gaten in de weg van Cuba, maar hier zijn de gaten in grotere getale aanwezig, afgewisseld met speedbumps van gerust 30 cm, honden, kippen en kalkoenen, kortom zeer avontuurlijk allemaal. De rit voerde naar Porto Galinhas (de kippenhaven). Deze naam vindt haar oorsprong in het aankomen van ladingen slaven uit Angola , maar daar is niets meer van terug te vinden. Wel vindt je in alle soorten en maten kippen gehouwen uit palmbomen en ook de telefooncellen hebben de vorm van een kip, supercamp!

Na in paniek vier keer de plaats door te hebben gereden, vonden we buiten het toeristenoord ons onderkomen, klein en fijn. Porto Galinhas is ook het toeristenoord voor de Brazilianen zelf, maar aangezien het nu winter is, is het nogal rustig. De stranden zijn helaas niet meer wat ze geweest moeten zijn, doordat ze grotendeels zijn weggeslagen. Bij wat duurdere resorts zagen we opgespoten zand, maar bij ons was de trap naar het strand weggeslagen en lagen er zandzakken om verdere verzakking tegen te gaan. De zee bleek ook een te heftige stroming te hebben om in te zwemmen. s´Avonds zijn we met een busje naar het centrum gegaan waar we weer een churrascaria hebben aangedaan, maar die in Rio is nog niet geevenaard.

De volgende dag hebben we een buggy-excursie geboekt. Het ideale vervoersmiddel op deze wegen! We zijn langs diverse stranden en door palmenbossen gereden. Ook hebben we in een ´natuurlijk zwembad´ ( een door rotsen afgeschermd gebied van de zee) gezwommen. Bij het laatste strandje hebben we een soort van gondeltochtje op een plat houten bootje gemaakt langs een meer dat uitkwam in zee en waar zeepaardjes huisden. Deze werden voor ons opgesnorkeld en in een pot tentoongesteld. Daarna zijn we met het bootje nog een stukje het ernaast gelegen mangrove-gebied in gevaren en Lennart was daarna gaar van de hitte. s´Avonds is hij nog even meegegaan het centrum in, maar daarna is hij snel zijn bedje in gedoken. Als diner heb ik de lokale snacktent opgezocht en pannenkoek met kaas op een stokje gegeten. Het is lekkerder dan je denkt. ;)

Vervolg Ilha Grande - Recife

Met een lome veerboot aangekomen en in het donker over het strand naar het verst verlichte tentje gelopen. Een hostel met bbq en live muziek met vnl island-reggae was de beloning. Na enkele alcoholische versnaperingen wilden zelfs gasten en residents de gitaar en microfoon wel oppakken. Lennart vond de versie I like ... van sir Mixalot het meest geslaagd en toepasselijk door een wat oudere en redelijk kale gast. Heerlijk gegeten en gedronken en op de kamer nog een fles Prosseco soldaat gemaakt, die was neergezet voor onze Honymoon!

De volgende ochtend met een bootje naar Lopes Mendes gevaren; het mooiste strand van het eiland en dit kunnen we volledig beamen. Met een mini-hike door een stukje woud kom je hier terecht. Perfect zand, breed strand, goede golven en geen onverwachte zaken onder water. Ondertussen zie je, met een beetje geluk, kolibries, een eekhoorn, miko´s (aapjes) en exotische vogeltjes met rode kopjes die elkaar om nog onverklaarbare reden van een takje afduwden en vervolgens achteraan weer aanschoven om dit ritueel te herhalen onder luid gekwetter.

We denken dat Lennart door het herhaaldelijk op deze dag roepen van:¨Een echte man gebruikt geen zonnebrand¨ een lichte zonnesteek heeft opgelopen. Inmiddels gaat het gelukkig weer goed.

s´Avonds heeft Lennart in een restaurant de Pizzahemel ontdekt, verwarrend want genaamd ¨Marbella¨en de rest van de avond kwamen er alleen nog buh´s en ohh´s voorbij; wat duidt op voldoende pizza voor de rest van ons verblijf hier.

Zaterdag op tijd op en een flinke reis gemaakt. Eerst weer met de veerboot terug naar het vasteland ( snellere boten werden aangeboden, maar net als met Oerol is de langzame boot toch het leukst). Vervolgens dezelfde route terug met een transfer naar Rio, ditmaal totaal anders beleefd daar gieren blijkbaar niet van mooi weer houden en de Favela´s er stukken vrolijker uitzagen qua kleur en er mensen liepen, zaten en fietsten. Daarna met het vliegtuig op naar Recife; een vlucht van ongeveer drie uur. Hier kwamen we begin van de avond aan.
De stad ziet er nogal rommelig uit en waar we werden gedropt in het hotel kregen we het advies alleen naar de hoek van de straat te gaan om wat te eten en drinken, verder vond men het te onveilig.
Toevallig zat er op de ene hoek net een restaurantje waar vis geserveerd werd en op de andere hoek bleek een barretje te zijn vol vrolijk dansende mensen en live muziek, dus we hebben ons prima vermaakt. Op tijd naar bed gegaan, want de volgende dag begon ons tweede traject per huurauto genaamd: ¨Langs kokospalmen en vissersdorpjes¨.

Paradijs gevonden!

Ilha Grande ligt op drie uur rijden en anderhalf uur varen van Rio.
Een prachtige route over land en zee, die leidt naar een klein paradijsje.
Richting het eiland zijn er talloze andere dichtbegroeide groene eilandjes te zien, en het weer is totaal omgeslagen; blauwe luchten, helder zicht!
Langs het strand zijn verschillende restaurantjes te vinden en er zijn diverse vaarexcursies te boeken naar een ander mooi plekje op of nabij het eiland.
In de tuin van onze poussada vliegen kolibries; een nieuwe fixatie, te gekke beestjes om te zien!

It was at the Copa

We zijn nu bijna 1 week in Brazilie.
Afgelopen dinsdagochtend aangekomen in Rio. De heenweg van het vliegveld naar de stad was totaal anders gekleurd dan de terugweg. We hadden de eerste paar dagen nogal treurig weer en s´ochtends vroeg reden we stapvoets met een transfer in de file naar de Copacobana. Langs de snelweg zag je door de dichte mist veel ´skeletten´van grote lege billboardhouders met daarop gieren. Magisch was wel bij goed turen en een moment zonder dikke mist het beeld van Corcovado (Het Christusbeeld) in de verte op de berg. Nadat je onder deze berg in een tunnel van drie kilometer aan de andere kant gekomen bent, zie je aan alle kanten de Favela´s die de stad rijk is. Dit zijn de sloppenwijken. De huizen zijn wel van beton en er is ook electriciteit, maar verder kan er nog veel aan verbeterd worden.

Onze chauffeur gaf aan dat bij goed weer de Copacobana afgeladen is, maar dat het nu wat rustiger zou zijn. Ons hotelletje zat een paar blokken van het beroemde strand af. Omdat het toch regende, hebben we eerst wat bijgeslapen en zijn daarna het dak opgegaan. Het uitzicht vanaf de kamer was een blinde muur een meter verderop, maar op het dak was ons, in Sydneystijl, een zwembad met sauna en uitzicht over de stad beloofd. :) Van daar af hadden we idd super uitzicht over de stad en tussen de wolken door steeds weer als een openbaring het Jezusbeeld.
Helaas was het de laatste dag van ons verblijf in de ochtend pas goed weer, dus op het dak hebben we niet gezwommen, maar we zijn de laatste ochtend wel nog snel even drie kwartier op het strand van Copacobana gaan liggen!

De eerste dag zijn we het hele strand afgewandeld, een prachtig strand, maar met dit weer idd uitgestorven. We hebben het Army history museum met fort bezocht vanaf waar we een prachtig zicht hadden op de gehele baai van het beroemde stukje strand. En hier was een mooi terras te vinden; bij het strand komt dat misschien pas in het hoogseizoen. Het fort was (nog) deels ingericht zoals gebruikt en deels intact met mooie gietijzeren ornamenten. Er was een routing te volgen van hoe de hulzen van de kogels gevuld werden met het oorspronkelijke vervoerssysteem, de operatiekamer, slaapvertrekken, de douches, het headquarter met kaarten en bootjes; je kreeg een goed beeld van hoe men daar leefde en werkte, spannende tijden. Net als bij West Point waren er in het museum veldslagen en strategieen uitgebeeld, wel iets kleinschaliger, maar zeer uitgebreid.

s´Avonds met de metro richting centrum gegaan. Toch wat op onze hoede door alle waarschuwingen die je krijgt ivm de hoge criminaliteit in de stad, zijn we vroeg wat gaan eten en op tijd weer naar het hotel gereden met een taxi.

De volgende ochtend vroeg op en met de metro naar een hoger gelegen wijk gereden om daar de tramrit van ons leven mee te maken. Een heel oud barrel uit 1896, waarmee je over een oud aquaduct naar de wijk Santa Teresa rijdt. In Lissabon heb je ook dit soort oude trammetjes en leuke trajectjes, maar deze rit was wat langer en zeker avontuurlijker. In de ANWB-gids stond dat er in deze wijk wat kunstwinkeltjes te vinden waren, maar die zijn of goed verstopt of nog niet open in de ochtend. Prettig loslopen is er niet bij, aangezien je toch her en der huisjes hebt die er zeer armoedig uitzien en er verder geen toeristen te zien zijn. We gingen op zoek naar het museum Characa do Ceu en kwamen een vriendelijke dame tegen die ons de weg wees en hier vlakbij in de buurt woonde, wat weer duidelijk een betere buurt was. We hoopten een beetje op een soort van Gulbenkian Museum als in Lissabon met een verzameling mooie meubels en schilderijen, maar de foto´s bij het museum lieten karige koloniale stijlkamers zien en aangezien het nog een uur duurde voor het museum openging, hebben we dit maar gelaten voor wat het was. Hier vlakbij ligt een treurig omhulsel van wat ooit een herenhuis was, waar een aristocratendame belangrijke salons organiseerde. Van die sfeer is niets meer terug te vinden, maar als je de nieuwe trappen opgaat, krijg je als goedmakertje een mooi uitzicht over de stad.
Naar Rio ga je niet voor de cultuur hadden we al gelezen. ;)

Het Christusbeeld wilden we ondanks het knuddeweer toch bezoeken, want wanneer kom je weer in Rio?!
Op eigen gelegenheid is dit een kostbare gang met veel onderhandelen; weer een stukje met de tram, de bus, een dure illegale taxi, een monopoliebusje voor het laatste stuk en dan kun je de trappen op. Na het bereiken van de top, kregen we een soort van deja-vu als bij de ksie-niks route; we zagen werkelijk helemaal niets! Het beeld niet en het uitzicht niet. Uit joligheid maar een klein beeldje gekocht en dat ter plaatse gefotografeerd. Een paar keer trok de mist wat op en zag je toch de contouren van Jezus, maar echt duidelijk is hij niet aan ons verschenen.
Vervolgens nog meer betaald voor een taxi om ons in het centrum af te zetten, waarbij we weer door wat armoedige wijken zijn heengereden.
In het centrum een bazaar en de grootste kerk van Rio bezocht, geinspireerd op de St Pieter in Rome, maar binnen was het slecht verlicht en er ligt geen mooi plein omheen, alleen heel veel druk verkeer, wat het geheel niet echt tot zijn recht laat komen.

De wijk Lapa nog even ingeweest; hier swingt het s´avonds laat met muziek, maar daarvoor moet het echt laat zijn en dat vonden we toch te tricky. Overdag is het hier ook wat verlaten.
Het plein Floriano ligt bij een prachtig theater met een paar Frans aandoende terrasjes aan de ene kant en aan de andere kant een mooie lijn wolkenkrabbers, we voelden ons hier erg op ons gemak. Met de metro en de bus vervolgens naar het strand van Ipanema gegaan; hier wonen duidelijk de mensen met wat meer geld, nadat we de wijk wat dieper ingegaan waren, hier ook een terrasje gevonden en lekker gezeten met een caiparinha (erg sterk worden ze hier gemaakt!). s´Avonds naar een churrascaria in de buurt gegaan alle soorten vlees geproefd. Op de terugweg door drukke straten gelopen met veel verkeer, Rio heeft plekken waar het een levendige drukke stad is, het is uniek dat de stranden zo dichtbij liggen en zo schoon zijn, maar verder is het een vieze stad met veel armoe en hebben we nog niet de plekjes kunnen ontdekken waar het goed vertoeven is.

Op naar Ilha Grande!

Greetz from Brasil!

Bom dia!

Zo leef je een halve dag in de toekomst aan de ene kant van de wereld en nu zijn we vijf uur teruggeworpen in de tijd! ;) In NL ligt iedereen al te slapen, Lennart voelt zich vandaag niet zo lekker; een goed moment om de blog weer eens nieuw leven in te blazen!

Wat is het fijn om weer thuis te zijn!

Dag allemaal,

Daar zijn de halve globetrotters weer! ;)

Na drie weken van hot naar her te zijn gereisd, werden we donderdagochtend verwelkomd op Schiphol door een zeer dierbare groep vroege vogels.

Met welkomstposters en ballonen om het geheel compleet te maken. Veel te gek, maar wel fantastisch zo'n onthaal! We kunnen het iedereen aanraden! ;)

We hebben de laatste weken idioot veel gedaan; Melbourne, de Ksie-niks-route (scenicroute, maar dan anders), gedoken bij de Inner and Great Barrier, gestrand door noodweer op vliegveld, net niet op de rotsen te pletter geslagen met een zeilschip, nog een laatste afscheidsronde in Sydney gemaakt van Opera Bar tot vismarkt, Kuala Lumpur bekeken en vervolgens 5 dagen liggen bakken op Langkawi aan een strand met het fijnste witte zand denkbaar. Hier ter plaatse werd alleen opgestaan als het A. te heet werd, B. het tijd was voor een volgende verfrissing of C; het haaienvoedertijd was! ;)

Voor begeleidende beelden hierbij of toelichtingen, kom langs of bel/mail ons!

We zien iedereen graag weer eens.

Een kleine vijf maanden is toch best wel lang...

Voorlopig geen nieuwe spannende avonturen op deze blog, maar wie weet waar we nog komen te zitten.

-x-

Het ultieme voeten-in-het-zand-en-perfecte-steak-a-la-lennart-strandrestaurantje, Langkawi.

Time flies!

Dag allemaal,

Time flies....laatste paar weken zijn te snel gegaan en ik ben niet meer toegekomen aan de blog.

Nog bizar veel bezocht en ondernomen, misschien vul ik de verhalen later aan, we vinden het zelf ook leuk en handig om terug te lezen.

Maandag vertrekken wij en gaan we nog wat rondreizen door Australie.

En onderweg naar Amsterdam maken we een tussenstop in Maleisie.

Hierboven een foto van Australia Day afgelopen zaterdag.

De mooiste dag van ons verblijf qua weer en wij vonden de afsluitende vuurwerkshow ook de beste die we gezien hebben!

(Nu begint het Chinese nieuwjaar dit weekend, dus wie weet wat we daar nog van meekrijgen... ;))

Raar idee om hier straks niet meer rond te lopen, het is zo'n fijne stad, we zullen Sydney zeker gaan missen.

Maar we hebben ook zin om weer naar ons koude kikkerlandje te gaan!

Voordat we daar weer zijn, hopen we op heel veel goed weer, want dat was een van de hoofdredenen van ons vertrek, lees ik in ons allereerste blog... ;)

Tot onderweg in het internetcafe!

-x-

Vaudeville in de Spiegeltent

Dinsdagavond (verleden week alweer) was het dan zover; tijd om naar De voostelling van het Sydney festival te gaan! La Clique, in de Famous Spiegeltent in ons eigen parkje.
Qua sfeer kwam het in de richting van Loes Luca ten tijde van haar grote muziekshows. Waarbij alles kan en mag en interactie met het publiek gewenst is, op een speelse niet bedreigende manier. ;)

We hebben absoluut een topavond gehad!
Vaudeville theater tot in de puntjes verzorgd. Een mengeling van muziek, poppenspelers, acrobatiek, slapstick, cabaret, eigenlijk onmogelijk om te beschrijven.
Hierbij twee sites waarop een poging wordt gewaagd. ;)
http://www.sydneyfestival.org.au/events/samsung_mobile_festival_garden/la_clique.htm?evid=45&id=30
http://www.spiegeltent.net/index.php?sectionID=4633&pageID=8030

De Famous Spiegeltent...

Om toch een beeld te geven, slechts een aantal acts globaal beschreven:
Een Amerikaanse in Spaanse jurk op rolschaatsen de Flameco dansend, ondertussen in perfect Spaans furieus over de liefde zingend.

Een acrobaat verkleed als een exacte kopie van de man uit de Levi-reclame (slechts gehuld in spijkerbroek), die boven in een bad gevuld met water aan touwen hangt en iedereen natspat.

Een Antiono Banderas met zwaar aangezet Spaans accent in leren outfit jonglerend op Queennummers, waarbij hij aannemelijk kan maken dat deze muziek hiervoor speciaal geschreven moet zijn.

Canadese poppenspelers, we missen ze net met een avondvullendprogramma bij the Operahouse

Lennart had tranen over z’n wangen lopen van het lachen en denkt dat dit de beste vorm van theater is die er bestaat en dus het beste is, dat hij ooit gezien heeft. ;)

Het publiek was ook interessant; blijkbaar waren er een aantal bekende Aussies van t.v. aanwezig. Daarnaast zaten vlak voor ons een oud minister-president van Australie met zijn vrouw; een voormalig zwemkampioene. En onze buurvrouw rechts naast ons had een pikante anekdote te vertellen over haar opa, die Prins Bernhard in Afrika nogal eens uit benarde situaties heeft geholpen…;)

Na de theatershow werden de stoelen opgeklapt en kwam er om 24.00 nog een live-band op het podium, gratis toegankelijk, dus de tent stroomde weer snel vol. Moe en zeer voldaan zijn we ons bedje ingerold.

In the Bush!

Afgelopen week door de weeks tot weinig gekomen.
Onbegrijpelijk en treurig nieuws van het thuisfront gekregen en we voelden ons nogal nutteloos, zo ver weg.

We zijn een beetje door de week heen gesukkeld en hebben veel achter de computer gezeten. Het weer had zowaar door dat het gewoon grijs moest blijven. ;)

Voor het weekend stond wel al een poosje een uitje gepland.
Geïniteerd door Jason; een heel leuke collega van Lennart.
Diep in zijn hart een echte countryboy, vond hij dat we toch op zijn minst een stukje van de countryside mee moesten krijgen.
In de eerste instantie zagen we er wat tegenop, maar uiteindelijk zijn we erg blij dat we met hem meegegaan zijn.

Vrijdagavond direct uit werk, kwamen Jason en Lennart mij van huis ophalen en zijn we de drukke stad uitgereden. Sydney is met wijken en voorsteden eindeloos lang, maar het wachten wordt beloond, doordat je daarna vrij snel de Blue Mountains in het vizier krijgt en… frissere lucht inademt!

Daar het in de planning ligt dat we in dit gebied komend weekend gaan mountainbiken, zijn we slechts voor een korte tussenstop in Katoomba gegaan.

De auto werd bij een mooi uitkijkpunt geparkeerd en vervolgens zijn we via een avontuurlijke trap een stuk naar beneden gelopen om the Three Sisters* van dichtbij te bewonderen. Het was er heerlijk rustig, zo aan het einde van de dag. Geen bussen of verdwaalde tourist te zien, alleen wij en de zonsondergang.

The Three Sisters; een van de hoogtepunten;) in National Park the Blue Mountains
*Voor legende: http://www.bluemts.com.au/tourist/thingsToDo/threeSisters.asp

‘s Avonds zijn we doorgereden tot aan het plaatsje Lithgow (bestaande uit een lange straat en een park). Onderweg passeerden we gemoderniseerde kolenmijnen en weilanden met koeien, schapen en paarden. Het countrygevoel werd langzaam aangewakkerd en bij Lithgow aangekomen, zagen we zelfs al echte Rednecks! ;) Lennart heeft z’n felroze nieuwe polo toch maar even uitgetrokken.

Constructie boven ons/de weg met bakken kolen

Zaterdag vroeg op en, na een stevig ontbijt bij ons motel, de geairconditioneerde auto in!
Nodig ook, want in Sydney zijn we gewend aan een gemiddelde temp. van 20C met zeewind, bewolking en regen., maar hier is het Warm. Zonder windje. Ineens was het hoogzomer. ;) Jason zat al vrij snel met blote bast in de auto, in korte broek en met rieten cowboyhoed op; de Countryboy was opgestaan.
In de ochtend was het al zeker 30C. Onderweg hoorden we mensen klagen dat het wel eens mocht gaan regenen. De Bush zag er ook droog uit. Bizar, daar dit nog steeds de staat NSW is en we op veel plaatsen met overstromingen te kampen hebben.

In the country...

En de Bush!

Heel jammer, ook hier zie je (als in NZ) wel veel kangeroo -en wombatborden, maar er hobbelt of hupst niets vrolijk door het veld. Soms ligt er een op de weg, maar die hupst dan niet meer...

In een slaperig plaatsje gestopt bij een leuk antiekwinkeltje en daarna doorgereden naar Mudgee, waar we, in een park, over een biologisch marktje gewandeld hebben en zelfgemaakte jams hebben geproefd en gekocht.

Mudgee bestaat voornamelijk uit twee elkaar kruisende hoofdstraten, met centraal aan de kruising een oud hotel, waar we wat gedronken hebben.

(Het ontwerp van dit stratenplan (?) bleek zo succesvol, dat het 14 jaar later voor Melbourne is herbruikt.)

Volgens een oude wet was het in Australie vroeger alleen toegestaan drank te schenken, als je ook een bed kon aanbieden. Met als gevolg dat je overal grote ouderwetse hotels tegenkomt, die nog zeker dienst doen als bar, maar niet meer als hotel. Zodra paard en wagen werden ingeruild voor auto’s, waren afstanden ineens overbrugbaar en was het gedaan met de drankweekenden.

We hebben dit weekend een aantal van die hotels/bars aangedaan en waren er alledrie verliefd op. Buiten is vaak en veranda te vinden of een balkon met terras rondom het pand op de eerste verdieping. De ruimtes binnen zijn groot met hoge plafonds en soms kom je glas in lood ramen tegen. Het is leuk om (stiekem) op verkenning te gaan. Je komt leegstaande ruimtes tegen, houten veranda’s en mooi afgewerkte balustrades. Ook ‘ontdekten’ we in een kelder een doolhof van gangetjes en kleine ruimtes, waar men wat kon eten of drinken.
Een rare mix van vergane glorie met plasma schermen tegen de wanden. ;)

Mudgee is omringd door wijngaarden en hoewel het niet zo’n groot wijngebied is als de Huntervalley, zijn er flink wat wijnhuizen te bezoeken!
In de middag hebben we hiervan verschillende opgezocht met aansluitend een bezoek aan een kaasboerderij…

Met de buit zijn we in de schaduw bij een kreekje gaan picknicken. Van top tot teen ingespoten met bugspray en factor 30, maar het eerste mocht niets baten.Wij zijn inmiddels experts geworden in de ‘Ausie Salute’. ;) http://en.wikipedia.org/wiki/Aussie_salute

http://www.ausimports.com/flies.gif

Het eindstation, en verste punt van ons weekendje weg, was Dubbo; The Highway to the Outback! Geïnspireerd door de film Priscilla; Queen of the dessert, was het wel aanlokkelijk om door te rijden en de echte Australische Outback te aanschouwen, maar de dessert zou nog flink wat uren op zich laten wachten. Ookal lijkt het op de kaart zo’n klein stukje. De landbouwgronden aan beide kanten van de weg begonnen al wel roodbruine stukken grond te vertonen.

In Dubbo hebben we net zolang gereden tot we een slaapplek vonden met zwembad. De enige voorwaarde ;). Het werd een ‘cabinpark’, met kleine houten huisjes op palen. Binnen in de cabin kreeg je wel een beetje een trailerparkgevoel door de oudbollige uitstraling. We omschrijven het maar als stylish-camp. ;)
Uitgebreid geplonst, met z’n drietjes op een rij in het zwembad boekjes gelezen, gedouched en geheel verfrist de hipste tent van Dubbo bezocht. ;) The Milestone hotel, waar we op het balkon, comfortabel loungend op banken, gegeten en gedronken hebben. Met in de verte een ondergaande zon... Het was even zoeken in Australie, maar het zomergevoel is gevonden. ;)

Aan het einde van de avond, was het tijd voor een nachtelijk uitstapje en hebben we de auto gepakt. Op zoek naar een open gebied, zonder bomen om ons heen, om in volle glorie in het pikkedonker de sterrenhemel van het zuidelijk halfrond te kunnen aanschouwen.
Ongelofelijk mooi. Zo-veel sterren en zo helder! Dat zie je niet in de stad…
We hebben the Southern Cross en de Jewelbox goed kunnen zien.

Zondag was het weer stralend weer!
We hebben een ontbijtje onderweg gehaald en in een park onder bomen opgegeten.
(Hoe klein een plaats ook is, een park is altijd aanwezig! )Via een andere route zijn we teruggereden naar Sydney. De eerste grote stop was Wellington, waar we grotten bezocht hebben.

Wij kozen voor een rondleiding in de Cathedralcaves.
Mooi, maar het kon niet tippen aan vorige ervaringen als bij grotten bezocht tijdens de Maya-route of de Thailand-Laos reis, waar we in heerlijk koel blauwgroen water in de grotten konden zwemmen. Fascinerend blijft wel dat de kalksteen waaruit deze grotten bestaan, is ontstaan uit schelpen.

Via Orange zijn we naar de Zigzag stoomtrein gereden en we waren net op tijd voor de laatste tocht van de dag. Een heel oud stationnetje in de middle of nowhere met wat treinofielen die ervoor zorgen dat de geschiedenis van deze trein en route niet verloren gaan, prachtig.

Op naar Hogwarts

(Later keerde hij bij een wissel en mochten wij een stukje mee)


Vanaf het Zigzagtreinstation dwars door de bergen een leuke zigzagroute gereden met de auto. We zijn nog door het rijke plaatsje Bathurst gezoefd; De plaats voor rijke Sydneyers om hun kinderen op privescholen te bergen.
Vroeger zaten hier veel banken, waar goudzoekers hun gevonden goud stortten.
(Jason is een wandelende gids ;))

Na de bergen, kwam langzaam ons vertrouwde stadje weer in zicht. Vergezeld met het vertrouwde slechte weer. ;) Noodweer was het zelfs weer eens geweest.
We moeten maar vaker Sydney uit!

http://news.smh.com.au/storms-batter-western-sydney--again/20080117-1mgo.html
http://www.smh.com.au/articles/2007/12/17/1197740183604.html

Droge voeten

'Killerwaves'

De eerste week van 2008 zit erop!
We hebben een paar dagen heerlijk zomerweer gehad, en nu is het weer als vanouds grijzig en grauw, maar wel heel erg warm. Koude douches zijn geliefd. ;)
Maar we mogen niet klagen, want bovenin onze deelstaat New South Wales en in Queensland heeft men al een poosje last van natte voeten door overstromingen. Er zijn duizenden mensen geëvacueerd uit voorzorg. De overstromingen zijn (nog) niet gevaarlijk, meer erg onhandig, doordat er wat bruggen zijn weggeslagen en wegen onder water staan.

Sommige dorpsbewoners, vakantievierders en festivalgangers (het is zomervakantie nu) in de getroffen gebieden reageren er maar met humor of laconiek op, zie:
http://www.smh.com.au/news/national/unfazed-residents-go-with-the-flow/2008/01/06/1199554485354.html

http://www.smh.com.au/news/national/festivalgoers-still-singing-in-the-rain/2008/01/06/1199554485333.html

Laatste nieuws is dat er al weer wat mensen terug mogen keren naar hun huizen.
De festivalgangers zitten wel nog steeds vast.

In Sydney merken we er weinig van, behalve dat de stranden sinds oud & nieuw gesloten, zijn, doordat er te veel wind staat. De golven zijn nu zo’n 3 meter hoog, maar waren begin van de week 5 meter hoog en leveren spectaculaire beelden op t.v. op. Erg jammer voor alle zomersurfwedstrijden die gecanceld worden, maar de zee slaat ook veel zand weg, een aantal stranden wordt zo te klein om veel mensen te kunnen herbergen.

Wij zijn deze donderdagmiddag naar Susanah’s place geweest in the Rocks.
Een museum dat bestaat uit een rij arbeidershuisjes uit 1844 met een kruidenier op de hoek. Vlakbij Lennart’s werk, dus een mooie lunchuitstap, weg van de verschrikkelijke lunches die er op zijn werk worden aangeboden ;)
Erg interessant, we kregen verschillende verhalen voorgeschoteld over en van voormalige bewoners en de huisjes en tuintjes zijn ook redelijk authentiek ingericht.

De dames achter de toonbank maakten direct plaats voor Lennart, hij mocht zo aan de slag

Vrijdagavond hadden we afgesproken met Eelco en Jacqueline in Darling Harbour om na werk even te borrelen en bij te praten over hun en onze en vakantie. Uitgeborreld nog even met z’n viertjes naar de Koreaan geweest en daar ons buikje rond gegeten…
Voor de volgende dag vast afgesproken om elkaar te zien bij het Sydney Festival.
Dit is het grootste culturele festival van Australie en een van de gratis openingsconcerten vindt natuurlijk net plaats bij ons voor de deur in Hyde Park. ;)

Zaterdag overdag rustig aangedaan en het NZ-avontuur afgeschreven en op deze blog geplaatst. ‘s Avonds lekker uit eten geweest bij een goed Italiaans restaurantje en daarna rechtstreeks door naar Hyde Park. We zijn pas later op de avond naar het festival gegaan, daar het helaas een regenachtig dagje was. Met Jacqueline en Eelco hebben we een optreden van Pink Martini gezien (een 14-koppige band met zangeres uit Amerika).

Het evenement werd natuurlijk weer afgesloten met prachtig vuurwerk.
(Hoewel Lennart het een beetje flauwtjes vond, vergeleken met oud & nieuw ;P)
Wordt straks afkicken, we zijn inmiddels gewend dat elke gebeurtenis met groots vuurwerk gepaard gaat ;) Na het concert nog even geborreld bij ons thuis en foto’s van NZ laten zien.

Zondag redelijk op tijd op en eindelijk eens een bezoek gebracht aan the Australian Museum. (het enige museum waar Lennart zelf bij riep: "Daar wil ik heen!" ;))

We kijken op het dak ervan vanaf ons balkon. The Australian Museum is het natuurmuseum van Australie en je moet je er even over heen zetten, maar daarna zijn alle skeletten en opgezette en uitgedroogde dieren erg fascinerend. ;)

Lennart opfietsend met een menselijk skelet


Heel mooi was de fototentoonstelling Face to Face over kleine aapjes, die gered waren van gruwelijkheden.

Er moesten nieuwe publieksfoto’s gemaakt worden voor de folders m.b.t. de educatieve activiteiten in het museum en daarom was er en bijeenkomst/workshop met een ‘indiginous person’ (aboriginal). De didgeridoo (werkelijke naam Yidaki) kent geen geheimen meer voor ons!

Ook super was de tijdelijke fototentoonstelling: Wildlife Photographer of the Year, waar elke hobbyist ter wereld aan mee mag doen. Hieronder de twee vrolijkste:

en




Na het museum zijn we de St Mary Cathedral eens ingelopen.
Dat is de kerk met de twee torens waar we op uit kijken. Vandaar zijn we doorgewandeld naar Circular Quay en hebben we de ferry naar Parramatta genomen. Een tocht van een uur, precies in tegengestelde richting van de zee, West-Sydney in. Ongelooflijk om te zien hoeveel mensen er in Sydney in leuke huizen kilometerslang aan het water wonen. Gezien het aantal, moet dit toch betaalbaar zijn.

Na een poosje heb je het gevoel Sydney al uit te zijn, met aan beide kanten van de Parramatta-river mangrovebos en zelfs wat moerasgebied.

Ter plaatse aangekomen, zijn we op zoek gegaan naar ‘inflatable objects’; een kunstproject behorend bij het Sydney festival.
Veel gelopen, niet gevonden en uiteindelijk zijn we, glinsterend van het zweet, neergeploft bij een terrasje voor cola’tjes en veel water. In de drukke hoofdstraat van Parramatta hing een beetje een vakantiesfeer. Aan beide kanten van de weg zaten de terrasjes vol en op de weg werd er 'gecruised' met o.a. verlaagde bakken.
Te warm om te eten, zijn we met de trein teruggereisd naar huis. Er zijn ook een paar oude landhuizen zijn die een bezoek waard lijken. Wie weet komen we nog eens terug om deze te bekijken.

Reisverslag Nieuw-Zeeland!

Zo, ga er maar even voor zitten! ;)
Op verzoek een dag-tot-dag-beschrijving van ons weekje fly-drive 20.000 km van Nederland!

Nieuw-Zeeland bestaat uit twee eilanden; noord en zuid (en nog wat kleins). Wij hebben het Zuidereiland bezocht; dit is het grootste eiland. Qua grootte is NZ ongeveer 8 x Nederland (Australie 50 x). Er wonen in totaal 4 miljoen mensen, maar op het Zuidereiland woont daar slechts ¼ van. Op het moment van bezoek was het zomertijd, maar qua temperatuur en gevoel leek het soms wel wintertijd! De Kiwi’s begrepen er ook niets van.


Wij hebben vnl. het middenstuk van het Zuidereiland bezocht.
Christchurch-Lake Tekapo-Queenstown- Te Anau- Milford Sound-Frans Jozef Glacier-Greymouth-Christchurch

Dag 1
Zondagavond kwamen we, na drie uurtjes vliegen, om 23.30 NZ tijd aan in Christchurch.
We hadden gelukkig een transfer naar het hotel en kregen via een cp van het reisbureau alle vouchers aangereikt voor de trip. Het uitzicht vanuit onze hotelkamer was super: The Cathedral Square met recht voor onze neus de kathedraal en een kerstboom; mooiste plekje middenin het centrum!.

Even de ouders gebeld en de Mc Donalds bezocht (24 p/d geopend). Daarna een rondje om de kerk gelopen, waar een busje stond waarvanuit soep uitgedeeld werd aan zwervers.

Een leuk gesprek gehad met een van hen. Intelligente en vriendelijke man die zeer bereisd was. Vlak naast de kathedraal was nog een Iers kroegje open. Het was inmiddels al 01.30, maar als wij wat wilden drinken, bleef de kroeg gewoon wat langer open! Baileys heette de bar en ik heb die naam eer aangedaan natuurlijk ;) Christchurch is de grootste stad van het Zuidereiland, maar ze voelt aan als een gemoedelijk dorp.



DE kathedraal

Dag 2
De volgende dag om 8.00 op en even wat rondgelopen in het centrum. De toren van de kathedraal beklommen, op het plein langs een marktje gestruind, Starbucks aangedaan en bij een bageltentje ontbeten.

Terug bij het hotel werden we met een busje naar onze auto gebracht. Daarmee zijn we naar een gondola/kabelbaan gereden voor een spectaculair zicht op Christchurch en omgeving. Helaas was het snel bewolkt en boven aangekomen was het nat en niet erg indrukwekkend.

We zijn de auto ingestapt op weg naar Lake Tekapo, ons eindpunt van de dag, en hebben zo’n 4 uur gereden. Onderweg e.e.a. ingeslagen in een soort Hypermarché, daar met de feestdagen alles gesloten was.
Op weg heb je al vrij snel prachtige weidse vlaktes om je heen, en zo goed als geen verkeer. Het zicht geeft een heel vrij gevoel en met het doorbreken van de zon, werden we helemaal gelukkig.

Het landschap verandert vrij snel van vorm. Van vlakke landbouwgrondenen grasvelden naar bergen; eerst groen en vooral heuvelachtig als in de Highlands, opgevolgd door heuvels/bergen die afh. van de zon grauw, bruin of bruinrood kleuren. En in de verte zagen we al de rotsgebergten met sneeuwtoppen, wat direct een wintersportgevoel opwekte.
Tussentijds dus een stop gemaakt aan de oostkust in Timaru, voor de Hypermarche en een verlate lunch met uitzicht op een grasvlakte die overging op een wit zandstrand en helderblauwe zee. Te koud en winderig om heen te lopen, maar prachtig en bizar dat er in zo’n korte tijd zo’n divers landschap aan je voorbij gaat.

Strand bij Timaru


Lake Tekapo, ons eindpunt, is een onwaarschijnlijk mooi turquoise meer.
Er staat een lief klein stenen kerkje aan de rand, waar men een vroege kerstnachtviering hield en kerstliederen aan het zingen was. Het meer is aan de ene kant omgeven door bruine heuvels, bergen en een dennenbos en aan de andere kant zijn de rotsgebergten met maagdelijk witte sneeuwtoppen te zien.
Benieuwd naar ons hotel, reden we een stukje verder en bleek dat ons uitzicht het kerkje en het meer omvatte. Vrieskou trotserend zijn we met alle kleding die we bij ons hadden, buiten gaan zitten om te genieten van het uitzicht. Met een wijntje en wat eten, tot de zon onderging.

Lake Tekapo

Kerkje bij Lake Tekapo


Ochtend 1e Kerstdag; uitzicht vanaf hotelkamer

Dag 3
1e kerstdag! We hebben een ontbijtje gemaakt met het restant van de ingeslagen boodschappen en dit weer buiten zittend voor Lake Tekapo opgegeten met een fel schijnend zonnetje. Het dorp telt 330 inwoners en ook buiten kerst is er niets te doen, behalve langs het meer wandelen, dus het was inpakken en vertrekken. Wat smsjes verstuurd naar familie, die nog de kerstnacht aan het vieren waren, en de auto ingestapt op naar Queenstown.

Bij Lake Pukaki onderweg met blote voeten in het water gestaan, hier was het meer betoverend mooi blauwgroen. (Elk meer heeft, mits de zon er een beetje opschijnt, weer een andere soort kleur blauw, ik vraag me af of er verschillende benamingen voor zijn).


Lake Pukaki

Deze dag ook zo’n vier uur gereden, met wat tussenstops bij o.a. en zalmfarm waar men sashimi verkocht. Verser zou niet kunnen! Helaas was deze gesloten met kerst.
Tijdens het rijden hebben we trouwens een raadspelletje bedacht, genaamd: possum of rabbit (of filet americain bij ondefinieerbaar). Overal, echt overall, liggen brievenbuskonijnen en possums.( Zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Nieuw-Zeeland
en scroll naar flora en fauna). Het blijft sneu, maar op een gegeven moment wen je er redelijk aan. En ze zijn wel heel mooi plat.

Tussentijds gestopt in Cromwell aan Lake Dunstan.
Een slaapdorpje, met moderne huisjes, waarbij je je niet kunt voorstellen hoe het moet zijn om zo op te groeien. Het oude dorp is verdwenen in het meer, maar inmiddels heeft men een deel daarvan herbouwd. Het zag er leuk, maar ook een beetje spookachtig uit. Normaal is dit een toeristentrekker, maar met de feestdagen was het uitgestorven en dicht. Gelukkig was er wel een w.c. te vinden, voor de hoge nood. ;)


Spookplaatsje Cromwell


Het weer begon flink te betrekken, en toen we rond 15.00 in Queenstown aankwamen was het bar en boos. Dit maal geen geluk met hotelkamer en dat was jammer want hier bleven we het langst; 4 dagen. We zaten buiten het centrum en hadden totaal geen zicht op lake Wakatipu. Eigenlijk op niets, want we zaten in een donker hoekje en het rook er muf. Omgekleed naar een feestelijke outfit en gekeken of we ergens iets konden drinken voor het kerstdiner, helaas zonder success. Zelfs de bar in het hotel was gesloten!

We hebben wat rondjes door het centrum gereden, maar het regende te hard om iets te kunnen zien. Ik had gereserveerd bij een ‘fine-diningrestaurantje’ en we besloten daar maar wat vroeger heen te gaan. Aangekomen, bleek het restaurant gesloten. We zijn in een depressief uitziend hotel even wat gaan drinken om op te warmen, om het later nog eens te proberen. Het restaurantje bleek nog steeds gesloten te zijn en in paniek heb ik ze opgebeld in een telefooncel, waar gewoon werd opgenomen. Bleek dat het fine-dining restaurant met kerst gesloten was, en men ons hadden doorgestuurd naar een bar-restaurant, wat deel uitmaakte van hun keten…. Als bar was het vast een hippe tent, maar als restaurant een grote tegenvaller. Tocht, housemuziek, na twee happen eten de rest maar laten liggen, ongeschoold personeel en belachelijk duur. Kortom; een treurige bedoening!

Een beetje genoegdoening volgde; we hebben een ouder stel voor deze misstap kunnen behoeden door ze tijdig te waarschuwen en we hebben ons leed met ander gasten die vertrokken, goed kunnen delen. ;)

We zijn maar vroeg richting hotel gegaan, na een ‘praattest’ i.p.v. een blaastest een te hebben ondergaan bij een politieman (nieuwe gadget ;)). Lekker ons bedje ingedoken, met electrische dekens, dat dan weer wel! :)

Dag 4
Vroeg op voor de ochtendexcursie met het stoomschip de TSS Earnslaw naar de Walter Peak (=berg) Farm! Behoorlijk fris, maar met een waterig zonnetje door de wolken, zijn we de boot opgegaan.



Binnen was het lekker warm en hebben we wat te ontbijten gehaald. Met een mok warme thee naar buiten gegaan om het spectaculaire uitzicht goed op ons in te laten werken en veel te filmen en foto’s te kunnen schieten. Als enige boot op het meer in de vroege ochtend, voelde het als een expeditie naar onbekend gebied!
Je mocht een blik in de machinekamer werpen waar een zware geur hing van kolen en olie en mannen vol zwarte vegen in overalls stonden te zweten.





Bij de farm aangekomen, begon de zon goed te schijnen en werden we leuk verwelkomd door de enthousiaste schaapshond Storm en wat medewerkers van de farm. We kregen een begeleider mee, met verschrikkelijk droge humor. We hebben schapen gevoederd, lammetjes flesjes melk gegeven en opgetild en op hun buikjes gekriebeld, schapen opgejaagd en vervolgens bewonderend toegekeken naar hoe Storm daar toch beter in was. (Lennart wil nu een Storm hebben). Ook hebben we tamme Highlandcows en herten geaaid (die geweien zijn zo zacht als fluweel), gezien hoe een schaap geschoren wordt en een demonstratie aan het spinnenwiel gevolgd.

De belangrijkste leermomenten van deze ochtend waren:
1. afgevallen geweien kunnen nog gebruikt worden als afrodisium en
2. goede wol kriebelt niet!

Het moge duidelijk zijn; als echte stadsmensen vonden we alles prachtig. ;)



Boerderij, met vooraan Storm, uitgelaten wachtend tot we aanmeren




Waar ik ook erg gelukkig van werd was de tea die bij de excursie ingesloten zat.
Goed ingepakt met inmiddels aangeschafte mutsen en handschoenen, zaten we buiten op het terras in de ‘winterzon’ aan de scones en thee over een tuin vol kleurrijke bloemen en het meer uit te kijken. Ondertussen kruimeltjes voerend aan brutale roodborstjes. De stoomboot kwam weer langzaam aangetuft om ons te halen, maar als hij niet gekomen was, hadden we hier rustig nog een halve dag kunnen zitten.



Uitzicht vanaf het terras...



Uitzicht vanuit patrijspoort



Crewmember


Gelukkig was deze tweede kerstdag alles open en hebben we lekker op terrasjes gezeten in de zon en als het regende even geschuild om vervolgens weer in de zon te kunnen zitten. Voor de avond had ik gereserveerd in het fine dining restaurant The Bunker (als ‘erg goed’ aangeschreven in de Lonely Planet). Klein restaurantje dat er gezellig uitzag en vergeleken met onze ervaring van de avond ervoor zeker beter was.
(Achteraf gezien hadden we natuurlijk ook naar een vriendelijk geprijsde Chineze of Koreaanse toko kunnen gaan op Boxing Day, maar met kerst wil je toch net even iets specialers.) Na het eten langs een liquorshop gereden voor een drankje op de hotelkamer.
We kregen alleen geen alcohol mee, omdat het Nederlandse rijbewijs niet als ID geaccepteerd wordt en men niet geloofde dat we ouder dan 25 waren?!
We hebben het maar als compliment opgevat. ;)


Dag 5
Deze dag zeer vroeg op om met taxi en daarna bus, met special ontworpen glasdak, een zeer prijzige dagexcursie te maken (van 7.20 tot 20.00). En wel naar het hoogtepunt en meest paradijselijke gebied van het Zuidereiland; the Milford Sound! Via het plaatsje/meer Te Anau. We zagen er erg naar uit. Het meer komt uit op de Tasmaanse zee en er zijn vogeltjes, zeehonden, dolfijnen en pinguins te zien. We hadden gekozen voor de extra lange tocht op een groot zeilschip, zodat we 2,5 uur op het water konden blijven.

We geloven graag dat dit allemaal prachtig is om te zien met goed weer, maar helaas hadden we het niet getroffen met mist, bewolking, onweer en heel veel regen. In de bus viel weinig te zien, in Te Anau ook, door de regen.



Uitzicht vanuit de bus


Koud en met natte sokken zaten we op de boot en je had een beetje zicht als het schip zeer dicht langs de kust voer, maar het mooie groen op de bergen was niet zichtbaar en het blauwgroene meer, was grauw. Nu regent het wel vaker in deze contreien, maar dit was gewoon een gehele pechdag.
( http://www.realjourneys.co.nz/Main/MilfordSoundNatureCruises/ zo hoort het er uit te zien ;))


Met wat fanatasie ze je de zeilen wapperen en de groene bergen op de achtergrond ;)

Waar we wel heel blij mee mochten zijn volgens de gids, en dus ook veel foto’s van geschoten hebben, zijn alle spontaan ontstane watervalletjes die de bergen uit liepen. Bij goed weer zijn deze weer zeer snel opgedroogd. Uniek dus ;)
Uiteindelijk hebben we de tijd zo aangenaam mogelijk gedood door een fles rode wijn aan te schaffen en ons daarmee in een hoekje te verschansen.

Unieke watervalletjes ;)

Het einde van de dag maakte zeer veel goed met een culinair hoogtepunt! ;)
Terug in Queenstown hebben we gegeten bij Wai; mooi restaurant, je hoefde geen trui aan om het binnen warm te hebben, prettig personeel, heerlijk eten, fijne wijn en een superuitzicht over het meer met aan het einde van de avond de TSS Earnslaw die aan kwam varen en voor de deur afmeerde…

Dag 6
Vandaag hadden we een flink end voor de boeg met zo’n 6 uur rijden en zijn we iets voor 8.00 vertrokken. (De kmafstanden vallen heel erg mee, maar het zijn geen rechte Route du Soleil-wegen). We hebben daarom, na gezamenlijk overleg, besloten het BH-hek maar links laten liggen. ;) Maar goed ook, want ik lees net dat het opgeheven is:
http://en.wikipedia.org/wiki/Cardrona_Bra_Fence

Het eerste stuk rijden was van de grote weg af over kronkelende bergweggetjes. Een heel leuke route, jammer dat hij zo kort was. Het was een mooie ochtend, prachtig landschap, voelde avontuurlijk en ik heb flink wat gefilmd. Een stuk van de route leidde ons langs bruine heuvels vol kleine stro-kleurige rietpolletjes.

Grappige polletjes

Het tweede stuk volgde de westkust, Deze is ruiger dan de oostkust met veel kale takken op het zand, riet en rotspartijen. De zee ziet er ook donkerder uit, vergelijkbaar met de Noordzee. Je rijdt over veel bruggetjes met half opgedroogde rivieren eronder, vol kiezels en stenen. De stroompjes raken in de verte nog net de zee aan.

Dan volgt er veel groen. De bomen langs de zijkant van de weg zijn zeer divers, het ene moment krijg je een Ardennengevoel en het volgende moment waan je je in Afrika. Er zit zelfs een stuk weg bij waarvan je denkt dat het leidt naar het paradijs van Adam en Eva. En er is een uitkijkpunt waar zich een baai bevindt en het water er prachtig Cote d’Azurblauw uitziet!

Langzaam rij je de bergen in en wordt het mistiger en kouder. We waren op weg naar het Franz Josef Glacier en wilden daar op tijd zijn voor onze mini-excursie de gletsjer op!
We verwachtten daarom veel bergtoppen met sneeuw. Het enige zicht was echter mist en contouren van bergen. Gelukkig kwamen we net op tijd bij een bezinestation, daar het metertje al enige tijd op rood stond. Vanuit een telefooncel gebeld over de excursie die met dit weer niet doorging en ervolgens rustig doorgereden naar ons motel. Het plaatsje Franx Josef bestaat eigenlijk uit een grote straat met excursiebureau’tjes, een paar eetcafe’s en wat souvenierswinkeltjes. We waren er al doorheen voor we er erg in hadden. Het motel lang net buiten ‘het centrum’. Goedkoopste onderkomen van de hele reis, dus je weet wat je krijgt. ;)

Toen de regen ophield zijn we ‘The Strip’ opgedoken. Lennart heeft zichzelf met een boekje bij een eetcafe geïnstalleerd en ik ben even wat winkeltjes ingedoken, maar de souvenirshops hadden niets leuks. Precies dezelfde theedoeken (van een stof, waarvan je al weet dat deze niet afdroogt) als de Australische souvenirshops, maar dan bedrukt met kiwi’s in plaats van koala’s. Teruggekomen bij Lennart zag ik dat hij twee megagrote glazen bier had gekregen, want het was happy hour ;) Besloten om daar, de in-Frans- Jozef-meest-geroemde-spare-ribs te eten. Vervolgens werd ik heel erg draaierig en zweterig en zijn we de gletsjer maar gaan opzoeken. Met mijn hoofd in de ijzige lucht, knapte ik snel op, het zal het eten wel geweest zijn. De bewolking was inmiddels een stuk opgetrokken en we hebben een minihike naar de gletsjer gemaakt! Het fijne in NZ is dat het in de zomer pas donker is rond 22.30, zodat je er s’ avonds nog op uit kan (in Sydney is het in de zomer al donker om 20.30).

Na de wandeling was het nog maar 19.30. Bij het motel zitten, was geen optie en na een stukje rondrijden vonden we achter de hoofdstraat nog een kleiner straatje met een barretje dat leuk zicht had op een stukje van de bergen en zelfs wat sneeuwtoppen!
Daar lekker warme drankjes gedronken tot het te koud werd en we binnen zijn gaan zitten.
Toch vroeg naar het motel gegaan, waar ik in een warm bedje ben gaan lezen en Lennart als verstokt roker zich buiten installeerde met muts op en meerdere lagen kleding aan. ;)

Dag 7
Voor de verandering eens heel vroeg op! ;)
Want… bij goed weer ging onze uitgestelde excursie door!
En het was goed weer, met stukken blauwe lucht en zon. Met kriebels en lege maag de auto in naar de … helikopter!
Voor zo’n 80 euro kan je 20 minuten een mini-vlucht maken over the Franz Josef Glacier met een landing op de gletsjer! Wij zijn geen bungeejumppersonen (extreme sports worden overal aangeprijsd in NZ), maar dit vonden we wel fantastisch klinken!

Blauw ijs, magisch mooi!

In een woord: Top!
Lennart en ik hadden allebei nog nooit in een helikopter gevlogen en om een gletsjer van bovenaf te zien met al die rare spelonken waar je niet kunt lopen, was heel speciaal.
Een raar soort maanlandschap leek het, maar dan van heel zachte sneeuw, terwijl je later merkt dat het keihard ijs is.

De piloot tettert nog wat informatie in je koptelefoon, maar eigenlijk luister je daar niet naar ;) . Boven aangekomen op het ijs, was het jammer dat we wat voetstappen zagen van de dag ervoor, anders had je het gevoel gehad de eerste mens te zijn die hier voet aan land had gezet! In de verte zagen we het puntje van Mount Coock (hoogste berg van NZ).
Op de terugvlucht (omdat deze gletsjer helemaal niet hoog is en de tijd toch gevuld moest worden) vlogen we zigzaggend schuin naar beneden, heel gaaf! Je voelt de druk van de zwaartekracht direct op je lijf.

Mochten we hier ooit weer stranden, dan gaan we zeker voor de spectaculairdere en langere vlucht naar Mount Coock. Daar hadden we nu de tijd niet voor en we wisten niet dat je op het laatste moment pas hoeft te beslissen of je wel of niet de vlucht wilt maken i.v.m. weer.

Met luchtbenen en een take-away-ontbijtje weer in ons autootje gestapt voor een twee en half durende rit naar Greymouth waar de Alpine Express ons weer naar Christchurch zou brengen.
Een korte tussenstop gemaakt in Hokitika; een touristenplaatsje waar veel sieraden worden verkocht gemaakt van jade. We zagen door de bomen het bos niet en hadden te weinig tijd om goed rond te kijken, maar je zou hier best een paar uur zoet kunnen zijn.

In Greymouth de auto ingeleverd, nog een drankje gedaan bij een bar vlak naast het station en vervolgens de trein ingestapt voor ‘een van de vijf mooiste treinreizen van de wereld’!

In het open-deck gedeelte van ons treintje

De rit duurt zo’n 4,5 uur, waarbij je ook 4,5 uur commentaar krijgt van een zeer enthousiaste gids die luid verstaanbaar is door de boxen. ;)
Het landschap was zeker prachtig en het was leuk om er eens rustig naar te kunnen kijken zonder op te hoeven letten op de weg. Maar wij waren al een beetje verwend en gewend geraakt, omdat we eenzelfde landschap de hele week hadden doorkruist.

De treinstocht wordt in folders aangeraden met Christchurch als vertrekpunt, en omdat je dan nog niet bekend bent met het landschap, ben je zeker onder de indruk!
Misschien is de tocht ook anders in de winter, wij hadden meer sneeuw verwacht.

In Christchurch werden we opgewacht door ons transferbusje en naar een motel buiten het centrum gebracht. Hierdoor niet ontmoedigd, hebben we een flinke wandeling gemaakt door the North Hagley Park en the Royal Botanic Gardens.
Een mooie rozentuin, maar haalt het niet bij ‘onze’ Botanic Gardens in Sydney!
Wat de mooiste plek in Christchurch is, vonden wij, is het Art Centre. dat bijna aan het park vastgeplakt zit. Het centrum is gehuisvest in de vroegere Canterbury University, geheel opgetrokken in gotische stijl. (Een inspector Morse aflevering misstaat er niet ;))
Er zijn een aantal gezellige horecagelegenheden en in het weekend overdag een food en kunstmarkt (…).

Artcentre en horecagelegenheid

De tocht vervolgend kom je langs wat oude woningen die mooi zijn opgeknapt.
Over de brug zit een keur aan restaurantje waar we, na intense bestudering van alle menukaarten, lekker gegeten hebben!
Rustig aan teruggewandeld, helaas geen possums hier in de parken, en in bed heerlijk t.v. gekeken.Voor het eerst sinds NL meer dan 5 kanalen! (waar een mens al niet gelukkig van wordt ;)).

Dag 8
Onze laatste dag!
Een halve dag om precies te zijn en daarom; vroeg op!
Het is deze dag ook superweer; strakblauwe lucht, warm en een zonnetje, het kan dus wel ;)
Lopend vanzelfsprekend direct naar het Art Centre gegaan, waar we wat galerietjes, eetstandjes en het art and craftmarktje hebben aangedaan. Er was een kunstenares die naast kleine tinnen afbeeldingen van dieren ook platte possums had gemaakt met losse pootjes ernaast, en erop geschreven: roadkill, of: missing some parts! Kiwi’s zijn niet zo dol op possums. ;)

Een laatste rondje om de kerk gelopen en de oude tram volgend, kwamen we in een klein straatje met pastelgekleurde winkeltjes uit waar we gelunched hebben.

Met de taxi dit keer teruggereden, i.v.m. de kostbare tijd.
We zijn naar een heuse Mall gegaan, dichtbij ons motel in de buurt.
In het centrum waren op zondag alleen de toeristenwinkeltjes geopend.
Ongelooflijk, zo’n groot overdekt winkelcentrum. Lennart was het al gewend vanuit Amerika. We hebben voor het eerst een heuse K-mart van binnen bekeken. Niet voor herh. vatbaar, wij houden het bij de Le Clerc. ;)
Na 1 uurtje gaar naar buiten gestrompeld. Te druk met al het winkelend publiek, dat na kerst op de 50% sale afgekomen was.

Tijd om terug te vliegen naar ons tijdelijke thuis!